"Σταθερές" αστάθειες
Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει τους τελευταίους μήνες, αν και άργησα, περιστρέφεται γύρω από το πόσο δύσκολο είναι τελικά να κρατήσεις αυτό που λέμε "σταθερές". Πλέον τίποτα δεν είναι σταθερό σε μια ζωή που όλοι έχουμε μάθει να ζητάμε και να παίρνουμε, ενώ τώρα όλα μας τα ζητάνε και μας τα παίρνουνε...Και το πιο απογοητευτικό από όλα είναι η ταχύτητα με την οποία διαδραματίζονται τα πράγματα γύρω μας, σε βαθμό τέτοιο ώστε εν τέλει να μην μπορούμε να σκεφτούμε... Σε βαθμό τέτοιο, τόσο επιτηδευμένο, προκειμένου σαν άλλα πρόβατα να "κλειστούμε" στο μαντρί, αγκαλιά με το κοπάδι...
Πρέπει να κάνεις ένα διάλειμμα, να μπεις στο καβούκι σου και να επεξεργαστείς τα καθημερινά δεδομένα, τον εαυτό σου και τα θέλω σου, ή να παρασυρθείς στο ρεύμα, παίρνοντας το ρίσκο ότι τελικά κάποια στιγμή που θα αναγκαστείς να αναλογιστείς δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις πίσω και να διορθώσεις...
Και να θες από την άλλη να το κάνεις, μια ζωή είναι πολύ μικρή για να βρεθεί η μαγική γόμα που σβήνει τα εγωιστικά σου λάθη.
Το σίγουρο είναι ότι για όλα δεν φταις εσύ... Και έρχονται οι στιγμές εκείνες που τα θέλω σου απομακρύνονται απλά επειδή ποτέ δεν υπήρξαν αμοιβαία.. Και τη στιγμή εκείνη πρέπει να αναλογιστείς για το επόμενο βήμα....
Είναι όντως τόσο εύκολο να τα γράψεις όλα και να κοιτάξεις μπροστά; Μήπως είναι ευκολότερο να στριφογυρίζεις γύρω από το εκλιπόν θέλω-πρόβλημα; Να μια από τις ερωτήσεις που δεν θα μπορέσουμε να απαντήσουμε ποτέ... Καθώς δεν αφορά το τι πρέπει να κάνεις, αλλά τι κάνεις αναφορικά με μια συγκεκριμένη περίπτωση, τη στιγμή που συμβουλεύεις ή θα συμβούλευες ενάντια στις πρακτικές σου...
Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι... όπως η κοινωνία που μας περιβάλει... ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟΙ (-Η).. και όταν δεν έχουμε με ποιον να συγκρουστούμε (αν και πάντα υπάρχει κάτι στο οποίο επιβάλλεται να αντιταχθούμε) τα βάζουμε με τους εαυτούς μας...
Τη στιγμή βέβαια που σε έναν τέτοιο ενδοτσακωμό συνειδητοποιείς ότι δεν θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου αυτό που έχεις επιλέξει, ακόμη και αν είναι πολύ νωρίς, τα πράγματα γίνονται χειρότερα...
Πολλοί λένε "ευτυχώς που το κατάλαβες νωρίς" και αισιοδοξούν για 'σένα... Αλλά τι γίνεται όταν αυτό το "νωρίς" σημαίνει ότι τελικά ακόμη και με την πρώτη επιλογή σου δεν είσαι ευχαριστημένος, άρα κατά 99%, με τίποτα;
Το κατά πόσο αυτό το "ανικανοποίητο" είναι ενδογενές χαρακτηριστικό είναι ένα ακόμη άλλο ζήτημα, του οποίου η απάντηση είναι εύκολη αρκεί να αναλογιστούμε την κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε... μια κοινωνία της υπερπροσφοράς και της υπερζήτησης, η οποία σαν άλλη χρηματιστηριακή φούσκα ξεφούσκωσε άδοξα... Αλλά τα θύματα είμαστε εμείς (κατά κύριο λόγο), οι οποίοι τροφοδοτούσαμε τη φούσκα μας...
Το ζήτημα είναι τι κάνεις μετά.. Κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας το επόμενο τραίνο να περάσει ή πιάνεις τη ζωή στα χέρια σου και προχωράς; Και αν το δεύτερο, προς τα πού....;
επιμέλεια: Μίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου