Μια παραγωγή από τα παλιά: The Artist

Μια παραγωγή από τα παλιά: The Artist

Μια ανατρεπτική για τα χολιγουντιανά δεδομένα του  21ου αι. ταινία κατόρθωσε να συγκεντρώσει 5 χρυσά αγαλματίδια στην 84η απονομή βραβείων Όσκαρ, στον απόηχο των τιμητικών διακρίσεων από όλα τα φεστιβάλ στα οποία έλαβε μέρος. Πρόκειται για το The Artist του Μισέλ Αζαναβισίς.
Συγκεκριμένα η ταινία απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Μισέλ Αζαναβισίς) και Α' Ανδρικού Ρόλου (Ζαν Ντιζαρντέν), καθώς και Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής (Λουντοβίκ Μπουρς) και Καλύτερων Κοστουμιών (Μαρκ Μπρίτζες).
Ο Ντιζαρντέν είναι ο πρώτος Γάλλος που τιμάται με το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου της Αμερικανικής Ακαδημίας.

Ας αναλύσουμε όμως τι έκανε τη συγκεκριμένη ταινία ξεχωριστή. Ο χώρος είναι το Χόλιγουντ, ο χρόνος τα τέλη της δεκαετίας του 1920, οπότε έκαναν και την εμφάνισή τους οι πρώτες μη βωβές παραγωγές.


Η ταινία κινείται σε 3 άξονες. Σε πρώτο επίπεδο θέλει να αναδείξει την σταδιακή απαξίωση του «παλιού σινεμά» απέναντι στις επιταγές της νέας τεχνολογίας. Κάποτε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο πρωταγωνιστής, οι θεατές πήγαιναν να δουν τον ηθοποιό, όχι να τον ακούσουν. Ελλείψει ήχου,  η πλαστικότητα και η εκφραστικότητα στις κινήσεις των ηθοποιών τους προσέδιδε μια άλλη ποιότητα, μια ποιότητα που ξεπερνούσε και αντικαθιστούσε την «ατάκα» του σεναριογράφου.  Χαρακτηριστική είναι η σκηνή του ονείρου, όπου σε μια βουβή καθόλα παραγωγή πλεόν ακούγονται τα πάντα εκτός από τη φωνή του πρωταγωνιστή-ηθοποιού, προσπαθώντας την ανάδειξη του ότι πλέον «η μπογιά του δεν περνάει στους νέους καιρούς».


Ωστόσο, η τεχνολογία έθεσε άλλες βάσεις, τις βάσεις ενός εκσυγχρονισμού στο σινεμά, ο οποίος οδήγησε και στις απαρχές της  νεοφιλελεύθερης πολιτικής την οποία ρυθμίζει η αγορά. Και αυτό είναι το δεύτερο θέμα που πραγματεύεται η ταινία, και όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και ο παραγωγός της βιομηχανίας θεάματος η οποία περιπλέκεται στην υπόθεση «the public wants fresh meat and the public is never wrong». Κλασσική νεοφιλελεύθερη σκέψη ότι οι επιταγές της αγοράς οδηγούν στο σωστό δρόμο…


Ένα τρίτο επίπεδο το οποίο αγγίζει η ταινία είναι η αυτοαπαξίωση του ατόμου, η απομόνωσή του όταν ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει με τους καιρούς. Η άλλοτε λάμψη του πρωταγωνιστή έσβησε, με φόντο και το κραχ του 1929, οπότε και έχασε όλη την χρηματική περίουσία του. Η κατάσταση αυτή τον φέρνει στο σημείο να κάψει και την πνευματική περιουσία του, να διώξει από δίπλα του όσους αγαπούσε, να μην μπορεί να εμπιστευτεί. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο ήρωας «μπουγελώνει» με ποτό το είδωλό του. Πιστός του σύμμαχος, σωτήρας και φίλος απέμεινε ο σκύλος του.


Η ταινία τελειώνει προσπαθώντας να δείξει το πώς μπορούμε τελικά να βρούμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο, σε μια νέα κινηματογραφική παραγωγή.
Πρόκειται για μια πραγματικά αριστουργηματική παραγωγή, την οποία αξίζει όλοι να απολαύσουμε.

επιμέλεια: Μίνα