Society killed the teenager

Society killed the teenager

Πολλές φορές κάποιοι από ‘μας χρειάζονται περισσότερο θάρρος για να κάνουν κάτι πολύ απλό –έως και ανώδυνο. Και περνάνε από μπροστά τους μέρες και μήνες, νιώθοντας ότι χάνουν το νόημα, την χαρά, αλλά εν τέλει και το ίδιο τους θάρρος. Να μια αλήθεια.

Άλλη μια αλήθεια είναι ότι οι αναστολές είναι πολύ κακό πράγμα τελικά. Μπορεί να σ βασανίζουν για πολύ καιρό, ακόμη και για το τι χρώμα θα έπρεπε να κάνεις τα μαλλιά σου (τυχαίο παράδειγμα).

Είμαστε όμως όλοι αστοί. Πέρα από όσα κατάλοιπα επιφέρει αυτό στην κοινωνικοπολιτική μας υπόσταση, ο αστικός τρόπος ζωής είναι πηγή μιας αόρατης πλανώμενης ηθικής του «φιλελεύθερου» και πηγή συντηρητισμού, εγκράτειας, δουλειάς και περισυλλογής, ‘πρέπει’ και ‘δεν πρεπει’ και ‘τι θα πει ο κόσμος’. Κάτι σαν τους πρώτους προτεστάντες… Όλα αυτά φυσικά ντυμένα με το πέπλο μιας πολυθρύλητης δημοκρατίας και ελευθερίας…

Και για να επιστρέφουμε στο δια ταύτα, όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί ‘τι θα πει ο κόσμος’ και αν πούμε πως όχι τότε ή κοροϊδευόμαστε ή μεγαλώσαμε σε άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, κάπου που κυριαρχεί η ατέλειωτη ελευθεριότητα και ο σταρ***ισμός. (να άλλο ένα αστικό κατάλοιπο… στα δημόσια κείμενα να μην γράφεις τα πράγματα με τ’ όνομά τους)

Κάποιοι αστοί ωστόσο έχουν το όραμα της αλλαγής (ο καθένας με τον τρόπο του).  Οι πιο πολλοί φαντάζονται μια ουσιαστική ελευθερία, στα όρια που δεν επηρεάζεις την ελευθερία του άλλου –και όχι με την έννοια του ηθικού σεβασμού.

Το ζήτημα είναι να βρεις το θάρρος. Το θάρρος να κάνεις αλλαγές. Το θάρρος να αγωνιστείς. Το θάρρος να σε νοιάζει να παλέψεις για κάποια πράγματα, σε τελευταία ανάλυση. Και αυτό το τελευταίο είναι το πιο δύσκολο… Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για αλλαγή είναι πιο δύσκολη από την προσπάθεια για την αλλαγή, πιστεύω..

Αλλά μιλώντας για τα πολύ ανώδυνα και καθημερινά, όπως ήταν ο αρχικός σκοπός μου, αλλά και η αρχή των πάντων, ας μιλήσουμε για αυτού του είδους το θάρρος. Τελικά, δεδομένης μιας μικρής εμπειρίας και μιας πολύ μικρότερης (:P) ανωριμότητας, θα πω ότι δεν υπάρχει πιο ευχάριστο πράγμα από το να κάνεις αυτό που θέλεις, μακριά από οποιεσδήποτε αστικοηθικές αναστολές.

Ζήστε ελεύθερα. Βάλτε χρώμα. Κάντε τρέλες και εκκεντρικότητες (όχι γιατί είναι στη μόδα, αλλά γιατί, σε τελευταία ανάλυση μια ζωή την έχουμε). Μην ακολουθείται μόδες, αλλά τρέλες, χρώματα και όνειρα…

Μόνο έτσι είμαστε πραγματικά όμορφοι. Όταν ό,τι κάνουμε είναι δικό μας και βγαίνει από μέσα μας. Μια διαφορετική έκκριση διαφορετικού χρώματος.

  Και όπως λένε και κάποιοι αγαπημένοι μου: 

If at some point we all succumb

For goodness sake let us be young

Because time gets harder to outrun

And I’m nobody, I’m not done

With a cool cool breeze and dirty knees

I rest on childhood memories

We all got old at breakneck speed

Slow it down, go easy on me, go easy on me

Put a wetsuit on, come on, come on

Grow your hair out long, come on, come on

Put a t-shirt on

Do me wrong, do me wrong, do me wrong

επιμέλεια: Μίνα (η τιρκουάζ)