Η 17η στα σχολεία
Σήμερα, 17 Νοέμβρη 2011, σε όλα τα σχολεία πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Η 17η Νοεμβρίου είναι ημέρα θρήνου και γιορτής μαζί. Θρήνος είναι, διότι την ίδια ημερομηνία πριν από 38 χρόνια κάποιοι φοιτητές έδωσαν το αίμα τους στα πλαίσια της διαμαρτυρίας τους ενάντια σε μια καταπιεστική πραξικοπηματική κυβέρνηση. Γιορτή είναι, γιατί τα γεγονότα του Πολυτεχνείου υπήρξαν η αρχή του τέλους για την χούντα και ένα χαρμόσυνο μήνυμα ελπίδας για όλους τους καταπιεσμένους από το καθεστώς πολίτες. Η 17η Νοεμβρίου αποτελεί για μένα, όμως, περισσότερο μια γιορτή. Μια γιορτή των νέων, που είναι οι μόνοι που διαθέτουν τη δύναμη να αντιδράσουν και να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους. Οι νέοι είναι το μέλλον και οι νέοι του Πολυτεχνείου καθόρισαν το δικό μας και το δικό μας μέλλον, τη δική μας και τη δική τους ιστορία.
Μένω μονάχος στο παρόν μου
Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
Και ας έχω τις συνέπειες του νόμου
Συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε
Το λυπηρό είναι, ότι ακόμη και τούτη τη μέρα το σχολικό πρόγραμμα έλεγε ότι μετά τη σχολική γιορτή θα ακολουθούσε δίωρο μάθημα. Δηλαδή, σήμερα έπρεπε να αναπληρώσεε τις χαμένες ώρες; Σήμερα, που είναι γιορτή, έπρεπε να εξαναγκάσετε τα παιδιά να μπουν στην τάξη; Εξάλλου, όλοι ξέρουμε ότι σε τέτοιες περιστάσεις το δίωρο μάθημα δεν είναι μάθημα, αλλά μπάχαλο, γιατί κανείς δεν διαθέτει όρεξη. Κύριοι καθηγητές και διευθυντές, τα παιδιά που συμμετείχαν στα γεγονότα του πολυτεχνείου, ήταν κατά βάση υψηλόβαθμοι μαθητές, φοιτητές της Νομικής Σχολής και του Πολυτεχνείου Αθηνών, το 1973, που οι εξετάσεις για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Δεν κρίνεται, λοιπόν το μέλλον κανενός από αυτό το δίωρο μάθημα. Αναπληρώστε το άλλη μέρα. Ένα μπράβο στα παιδιά που αρνήθηκαν να μπουν στην τάξη.
Η 17η στο Πανεπιστήμιο
Οι περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές παρέμειναν κλειστές από την Τρίτη (14/11) έως την Πέμπτη (17/11). Οι Πρυτάνεις των Σχολών που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, έκλεισαν τις σχολές από Δευτέρα μέχρι Πέμπτη, φοβούμενοι για καταλήψεις και για καταστροφές στα κτίρια. Ελάχιστες σχολές λειτούργησαν μέχρι και την Τετάρτη και παρέμειναν κλειστές μόνο την Πέμπτη.
Φυσικά, στο Πανεπιστήμιο δεν γίνεται ιδιαίτερος εορτασμός της συγκεκριμένης γιορτής. Οι φοιτητές επιλέγουν από μόνοι τους τον τρόπο που θα τη γιορτάσουν ή δε θα τη γιορτάσουν.
Απαράδεκτο το γεγονός πως οι φοιτητικές παρατάξεις τσακώνονται στο χώρο του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο για το που θα βάλουν τα τραπεζάκια τους. Επίσης απαράδεκτη η προσπάθεια οικειοποίησης της επετείου του Πολυτεχνείου από τα κόμματα. Η ιστορία δεν είναι ούτε μπλε, ούτε πράσινη, ούτε κόκκινη, ούτε πορτοκαλί, ούτε μωβ. Είναι απλά ιστορία.
Η πιπίλα των φοιτητικών παρατάξεων: Πραγματικά δε θέλω να ξανακούσω από φοιτητική παράταξη την έκφραση "Το σύνθημα του Πολυτεχνείου "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ". Κάθε χρόνο τα ίδια μας λέτε. Κάθε χρόνο είναι πιο επίκαιρο από τον προηγούμενο χρόνο;;; Το σύνθημα του Πολυτεχνείου ήταν, είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο.
Η 17η στο δρόμο
Η πορεία δεν ήταν εννιαία. Ένα κάλεσμα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία συνασπισμού στις 3:30μ.μ. στην Παλιά Νομική, ένα κάλεσμα το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και το ΜΑΣ στις 4:30μ.μ. στην πλατεία Κοτζιά, ένα οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές στις 2:00μ.μ. στην πλατεία Κλαθμώνος, ένα η ΠΑΣΠ στις 3:00μ.μ. στο Πολυτεχνείο.
Η πορεία ήταν ειρηνικότατη, εκτός ελαχίστων περιστατικών που εξελίχθηκαν στην πλατεία Μαβίλη και στην πλατεία Συντάγματος.
Ήταν ευχάριστο το γεγονός πως στην πορεία συμμετείχαν μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, αλλά και μικρά παιδιά. Είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι όσοι παρευρέθηκαν στην πορεία φοβούνταν για το χειρότερο, αλλά δεν άφησαν το φόβο να τους κυριέσει. Τελικά, η θέληση και το πείσμα των ανθρώπων αυτών να βρίσκονται εκεί, παρά τα έκτροπα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, ίσως βγήκε σε καλό, γιατί επεισόδια δε σημειώθηκαν και έτσι οι παρευρισκόμενοι δικαιώθηκαν.
Σήμερα, 17 Νοέμβρη 2011, σε όλα τα σχολεία πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Η 17η Νοεμβρίου είναι ημέρα θρήνου και γιορτής μαζί. Θρήνος είναι, διότι την ίδια ημερομηνία πριν από 38 χρόνια κάποιοι φοιτητές έδωσαν το αίμα τους στα πλαίσια της διαμαρτυρίας τους ενάντια σε μια καταπιεστική πραξικοπηματική κυβέρνηση. Γιορτή είναι, γιατί τα γεγονότα του Πολυτεχνείου υπήρξαν η αρχή του τέλους για την χούντα και ένα χαρμόσυνο μήνυμα ελπίδας για όλους τους καταπιεσμένους από το καθεστώς πολίτες. Η 17η Νοεμβρίου αποτελεί για μένα, όμως, περισσότερο μια γιορτή. Μια γιορτή των νέων, που είναι οι μόνοι που διαθέτουν τη δύναμη να αντιδράσουν και να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους. Οι νέοι είναι το μέλλον και οι νέοι του Πολυτεχνείου καθόρισαν το δικό μας και το δικό μας μέλλον, τη δική μας και τη δική τους ιστορία.
Μένω μονάχος στο παρόν μου
Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
Και ας έχω τις συνέπειες του νόμου
Συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε
Το λυπηρό είναι, ότι ακόμη και τούτη τη μέρα το σχολικό πρόγραμμα έλεγε ότι μετά τη σχολική γιορτή θα ακολουθούσε δίωρο μάθημα. Δηλαδή, σήμερα έπρεπε να αναπληρώσεε τις χαμένες ώρες; Σήμερα, που είναι γιορτή, έπρεπε να εξαναγκάσετε τα παιδιά να μπουν στην τάξη; Εξάλλου, όλοι ξέρουμε ότι σε τέτοιες περιστάσεις το δίωρο μάθημα δεν είναι μάθημα, αλλά μπάχαλο, γιατί κανείς δεν διαθέτει όρεξη. Κύριοι καθηγητές και διευθυντές, τα παιδιά που συμμετείχαν στα γεγονότα του πολυτεχνείου, ήταν κατά βάση υψηλόβαθμοι μαθητές, φοιτητές της Νομικής Σχολής και του Πολυτεχνείου Αθηνών, το 1973, που οι εξετάσεις για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Δεν κρίνεται, λοιπόν το μέλλον κανενός από αυτό το δίωρο μάθημα. Αναπληρώστε το άλλη μέρα. Ένα μπράβο στα παιδιά που αρνήθηκαν να μπουν στην τάξη.
Η 17η στο Πανεπιστήμιο
Οι περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές παρέμειναν κλειστές από την Τρίτη (14/11) έως την Πέμπτη (17/11). Οι Πρυτάνεις των Σχολών που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, έκλεισαν τις σχολές από Δευτέρα μέχρι Πέμπτη, φοβούμενοι για καταλήψεις και για καταστροφές στα κτίρια. Ελάχιστες σχολές λειτούργησαν μέχρι και την Τετάρτη και παρέμειναν κλειστές μόνο την Πέμπτη.
Φυσικά, στο Πανεπιστήμιο δεν γίνεται ιδιαίτερος εορτασμός της συγκεκριμένης γιορτής. Οι φοιτητές επιλέγουν από μόνοι τους τον τρόπο που θα τη γιορτάσουν ή δε θα τη γιορτάσουν.
Απαράδεκτο το γεγονός πως οι φοιτητικές παρατάξεις τσακώνονται στο χώρο του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο για το που θα βάλουν τα τραπεζάκια τους. Επίσης απαράδεκτη η προσπάθεια οικειοποίησης της επετείου του Πολυτεχνείου από τα κόμματα. Η ιστορία δεν είναι ούτε μπλε, ούτε πράσινη, ούτε κόκκινη, ούτε πορτοκαλί, ούτε μωβ. Είναι απλά ιστορία.
Η πιπίλα των φοιτητικών παρατάξεων: Πραγματικά δε θέλω να ξανακούσω από φοιτητική παράταξη την έκφραση "Το σύνθημα του Πολυτεχνείου "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ". Κάθε χρόνο τα ίδια μας λέτε. Κάθε χρόνο είναι πιο επίκαιρο από τον προηγούμενο χρόνο;;; Το σύνθημα του Πολυτεχνείου ήταν, είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο.
Η 17η στο δρόμο
Η πορεία δεν ήταν εννιαία. Ένα κάλεσμα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία συνασπισμού στις 3:30μ.μ. στην Παλιά Νομική, ένα κάλεσμα το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και το ΜΑΣ στις 4:30μ.μ. στην πλατεία Κοτζιά, ένα οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές στις 2:00μ.μ. στην πλατεία Κλαθμώνος, ένα η ΠΑΣΠ στις 3:00μ.μ. στο Πολυτεχνείο.
Η πορεία ήταν ειρηνικότατη, εκτός ελαχίστων περιστατικών που εξελίχθηκαν στην πλατεία Μαβίλη και στην πλατεία Συντάγματος.
Ήταν ευχάριστο το γεγονός πως στην πορεία συμμετείχαν μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, αλλά και μικρά παιδιά. Είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι όσοι παρευρέθηκαν στην πορεία φοβούνταν για το χειρότερο, αλλά δεν άφησαν το φόβο να τους κυριέσει. Τελικά, η θέληση και το πείσμα των ανθρώπων αυτών να βρίσκονται εκεί, παρά τα έκτροπα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, ίσως βγήκε σε καλό, γιατί επεισόδια δε σημειώθηκαν και έτσι οι παρευρισκόμενοι δικαιώθηκαν.
Επιμέλεια: Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου