Don’t worry, πιες χάπι

Ναρκωτικά το σημερινό μας θέμα. Ναρκωτικά ε; Χμμ... Μάλιστα.

Αυτές τις μέρες έχω αντικρύσει πολλούς ανθρώπους τόσο μαστουρωμένους που δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Το δυστυχημά μου είναι πως το λεωφορείο που χρησιμοποιώ τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα, για να πηγαινοέρχομαι στο κέντρο της Αθήνας, έχει ως τέρμα του την Ομόνοια. Οπότε, την Ομόνοια την έχω φάει με το κουτάλι. Μαζί με την Ομόνοια έχω χορτάσει και τους θαμώνες της.

Θα αναφέρω μερικά από τα περιστατικά που μόνο σε διάστημα μιας βδομάδας έχουν συμβεί:

Τυπάκι τίγκα wasted να μπαίνει στο λεωφορείο και να προσπαθεί να κρατηθεί, ενώ αυτό είναι ακόμη ακινητοποιήμένο. Να μην τα καταφέρνει και να σέρνεται στα πατώματα. Σε όλη τη διαδρομή την έβγαλε ξάπλα χάμω.

Τυπάκι που αδυνατεί να κρατηθεί στα πόδια του να μοιράζει φυλλάδια έξω από μεγάλο φεστιβάλ του ΝΑΡ. Αν δεν κάνω λάθος, το ΝΑΡ είναι τελείως εναντίων των ναρκωτικών.


Ανήλικο, πολύ όμορφο αγόρι, ντυμένο με την τελευταία τάση της μόδας, να συνενοείται με 50ρη τελειωμένο πρεζάκι μέσα στο λεωφορείο για την τιμή που θα προτείνουν στον έμπορο. Τον πήραν τηλέφωνο και το dealing έγινε εκεί, επί τόπου, μπροστά στα έκλπληκτα μάτια όλων.

Κοπέλα, νηφάλια, όμορφη και φυσιολογικότατη, δίπλα μου να κάνει γλύκες στον δικό της, να τον έχει αγκαλιά να τον χαϊδεύει, να του λέει λόγια αγάπης. Εγώ δεν έβλεπα το πρόσωπό του, αλλά μου φαινόταν περίεργο που έπεφτε πάνω μου σε κάθε στροφή του λεωφορείου. «Μα καλά δε μπορεί να κρατηθεί;». Αργότερα είδα το πρόσωπό του. Δεν μπορούσε καν να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά. Ούτε που καταλάβαινε τις ερωτικές εξομολογήσεις της άλλης.

Τύπος με σάπιο πόδι, πιο σάπιο δεν γίνεται, πάνω στην Πανεπιστημίου, ανάμεσα σε Κουμουνδούρου και Ομόνοια, να κάνει ένεση στο χέρι της διπλανής του μέσα στη μέση του δρόμου, χωρίς καμία αναστολή.

Άσχημα λίγο όλα αυτά ε; Βλέποντας το «Requiem for a dream», μια ταινία που διηγείται τη ζωή κάποιων ναρκομανών, ως θεατής μπήκα για λίγο στην οπτική γωνία αυτών των ανθρώπων.  Η ταινία δείχνει την κατάντια τριών φίλων που, ενώ είναι χρήστες, αποφασίζουν να κάνουν εμπόριο για να βγάλουν το κατιτίς τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Πουλούν το σώμα τους και την ψυχή τους στο διάβολο, αλλά προκοπή δε βλέπουν. Παράλληλα, εξιστορείται η ζωή μιας γηραιάς κυρίας, η οποία παίρνει εθιστικά χάπια για να αδυνατίσει. Το να γίνει «όμορφη όπως παλιά» είναι για αυτήν ο μόνος στόχος στην ανιαρή ζωή της, η μόνη της ελπίδα.  Αποτέλεσμα: καταντά πρεζάκι.

Η ταινία δείχνει πόσο απόλυτα διακατεχόμενοι από τα πάθη τους είναι αυτοί οι άνθρωποι. Δε μπορούν να νιώσουν πόνο, είναι αδύναμοι. Προτιμούν να βρίσκονται σε μια ακαθόριστη θολούρα, παρά να αντιμετωπίζουν τα καθημερινά τους προβλήματα.

Το κέντρο της Αθήνας κατακλύζεται από πάθη. Άνθρωποι όλων των ειδών, από όλες τις κοινωνικές τάξεις σέρνονται στα αθηναϊκά πεζοδρόμια, τα παγκάκια, τα πεζούλια, έχοντας ξεχάσει τα όνειρά τους, τις επιδιώξεις τους, με μόνη τους βλέψη μια ακόμα δόση δηλητηρίου.

Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους με ξεσκισμένες σάρκες, με πεταγμένες φλέβες, με άχρωμα μάτια.   Κουράστηκα από τις ηλίθιες βρισιές τους, τις τραγικές φωνές τους, τα σιχαμερά τους, πληγιασμένα χέρια που πιάνουν εκεί που πιάνω και γω. Είναι από μόνοι τους ένα μάτσο πεθαμένες ελπίδες.

Μήπως τα λέω ωμά; Μήπως φτύνω πολλή αλήθεια μαζεμένη;

Εμένα αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Mε λυπεί να βλέπω πεταμένα ιδανικά, σάπιες ζωές, κι όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας, της «πόλης του πολιτισμού». 

Το βράδυ οι νεκροί ανασταίνονται, ανάβουν φωτιές στην Τοσίτσα, καίνε τις αναμνήσεις τους, παρηγορούν ο ένας τον άλλον για τη μιζέρια τους.  Για μένα, τα ναρκωτικά, τις περισσότερες φορές, είναι επιλογή. Επιλογή να πετάξεις τη ζωή σου στο καλάθι των αχρήστων.

Να τονιστεί: Αναφέρω καθαρά τα συναισθήματα που όλη αυτή η κατάσταση μου δημιουργεί, αφήνοντας στην απέξω κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους, μην αναφέροντας τα πως και τα γιατί. Το κείμενο αυτό θέλω να προσληφθεί ως μια έκφραση εμπειριών. Επίσης, τονίζω τις περιπτώσεις στις οποίες τα ναρκωτικά είναι μια διέξοδος απελπισίας από τη ζωή. Υπάρχουν, φυσικά, και οι άνθρωποι που δεν έχουν άλλη επιλογή, αλλά κατά τη γνώμη μου, είναι η μειοψηφία. Το θέμα των ναρκωτικών θα προσπαθήσω να το αναλύσω σε άλλο κείμενο, κάποια άλλη στιγμη. Αυτό το κείμενο είναι περισσότερο μια ιστορία καθημερινής τρέλας. 

Το soundtrack του «Requiem for a dream», που ταιριάζει όσο κανένα άλλο με το παρόν άρθρο. Α, και όσοι δεν έχετε δει την ταινία, κάντε το επειγόντως.

Επιμέλεια: Μαρία