Κρατάς στα χέρια σου ένα νόμισμα. Το πετάς στον αέρα και περιμένεις να προσγειωθεί στο χέρι σου με μια από τις δυό του όψεις: κορώνα ή γράμματα. Όμως, όσο το νόμισμα βρίσκεται στον αέρα, πριν αφήσεις την τύχη να καθορίσει το αποτέλεσμα, εσύ μέσα σου έχεις πάρει την απόφαση, έχεις διαλέξει ποια από τις δυο πλευρές θέλεις...

Αυτό το blog το διαχειρίζονται δύο άτομα διαφορετικά μεταξύ τους: η Μαρία και η Μίνα. Η Μαρία διαλέγει κορώνα, η Μίνα γράμματα. Και αυτό το blog είναι μια οντότητα που δημιουργείται από τη συνένωση των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος, του πιο ανεκτίμητου νομίσματος, της ζωής.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


«Μαμά» είναι η πρώτη λέξη που ξεστομίζουν πολλά νήπια. Το μητρικό ένστικτο, λέει ο λαός, είναι απίστευτα ισχυρό. Οι μητέρες έχουν φοβερή διαίσθηση σχετικά με τα παιδιά τους, γιατί αυτές τα φιλοξένησαν μέσα τους τόσους μήνες μέχρι να μπορέσουν να έρθουν στη ζωή, αυτές τα βοήθησαν να μεγαλώσουν, αυτές τους έμαθαν τον κόσμο. Το δέσιμο μητέρας-παιδιού, ακούμε συχνά, είναι μεγαλύτερο από το δέσιμο πατέρα-παιδιού, ακριβώς γιατί η μητέρα έχει άμεση σωματική σχέση με το παιδί, πέρα από ψυχολογική.
Τι γίνεται, όμως, όταν μια μητέρα φτάνει στο σημείο να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί; Είναι ψυχοπαθής, είναι ανώμαλη, δεν το αγαπά; Η παιδοκτονία, συγκεκριμένα από την πλευρά της μητέρας, είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «παιδοκτονία», κανείς ανατριχιάζει. Σε όλους τους πολιτισμούς, σε όλες τις εποχές, η μητρότητα είναι κάτι το ιερό, είναι η ολοκλήρωση της μητέρας ως ανθρώπου. Γιατί, λοιπόν, μια μητέρα να γίνει παιδοκτόνος;


Μητέρες-παιδοκτόνοι στη μυθολογία
Ήδη, από τους αρχαίους χρόνους, οι άνθρωποι είχαν παρατηρήσει το φαινόμενο με το οποίο ασχολούμαστε και το ανέφεραν στους μύθους τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Πρόκνης. Η Πρόκνη παντρεύτηκε, με παρότρυνση του πατέρα της, τον Τηρέα και με αυτόν έκανε ένα γιο, τον Ίτυν. Ο Τηρέας την απατούσε, όμως, με την αδελφή της, τη Φιλομήλα. Η Πρόκνη για να τον εκδηκηθεί σκότωσε το γιο τους και σέρβιρε στον Τηρέα για δείπνο το κρέας του.
Η πιο γνωστή, βέβαια, παιδοκτόνος της αρχαιότητας είναι η Μήδεια. Η Μήδεια, για να εκδικηθεί τον εραστή της Ιάσονα, που την παράτησε για να παντρευτεί την κόρη του Κρέοντα, τη Γλαύκη, σκότωσε τα παιδιά της, τον Φέρητα και τον Μέρμερο. O Γεωργουσόπουλος γράφει  «η Μήδεια είναι ζωή, γι αυτό και μπορεί να σκοτώσει. Τα παιδιά είναι η φυσική της προέκταση, σκοτώνοντας τα σκοτώνει τον εαυτό της και συγχρόνως ευνουχίζει συμβολικά τον προδότη του έρωτα». Η Μήδεια ήταν απλά μια φόνισσα ή κάτι πέρα από αυτό;
Οι δύο αυτές ιστορίες γυναικών έχουν συμβολικό χαρακτήρα, γιατί αγγίζουν τα όρια του μύθου. Υπάρχουν, όμως, και πολλές σύγχρονες ιστορίες γυναικών δολοφόνων των παιδιών τους. Οι γυναίκες αυτές συλλήφθηκαν και εκδικάστηκαν. Κάποιες από αυτές γυλακίστηκαν, άλλες αθωώθηκαν. Υπάρχουν πολλές σύγχρονες υπαρκτές Μήδειες.

Υπαρκτές Μήδειες

Η Σούζαν Σμιθ στις 25 Οκτωβρίου 1994 δήλωσε την εξαφάνιση των δύο γιών της, ηλκίας 3 χρονών ο ένας και 14 μηνών ο άλλος. Μετά από περίπου 10 μέρες η Σούζαν ομολόγησε πως η ίδια τους σκότωσε, βάζοντάς τους στο αμάξι της και ρίχνοντάς το σε μια λίμνη. Η Σούζαν είχε πολυτάραχα εφηβικά χρόνια, αφού ο βιολογικός της πατέρας αυτοκτόνησε και ο θετός της τη βίαζε επανηλημένα για πολλά χρόνια. Τελικά, καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.
Η Μαριμπεθ Τίνινγκ, από τον Ιανουάριο του 1972, όταν πέθανε η κόρη της Τζένιφερ, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1985, όταν η μικρή Τάμι Λυν βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της οικογένειας, και τα εννέα παιδιά της Μάριμπεθ Τίνινγκ πέθαναν ξαφνικά και χωρίς λογική εξήγηση. Κάθε τόσο εμφάνιζε στο ίδιο νοσοκομείο ένα παιδί εγκεφαλικά νεκρό. Μετά γεννούσε άλλο παιδί και η ιστορία επαναλαμβανόταν. Τελικά, ομολόγησε μόνο το θάνατο του τελευταίου παιδιού της και καταδικάστηκε μόνο γι’ αυτόν σε 20 χρόνια φυλάκισης. Σαν παιδί η Μάριμπεθ είχε υποστεί βάναυση συμπεριφορά και κακοποίηση από τον πατέρα της.
Η Γαλλίδα Σελίν Λασάζ, οποία είναι μητέρα ενός ακόμη 13χρονου αγοριού, από το 2000 μέχρι το 2007 έπνιξε έξι από τα νεογέννητα παιδιά της. Τα αποτρόπαια εγκλήματα αποκαλύφθηκαν τον Οκτώβριο του 2007 όταν ο Λικ Μαργκερίτ, ο πατέρας του έκτου παιδιού, ανακάλυψε τα πτώματα των νεογέννητων μέσα σε σακούλες απορριμμάτων, στο υπόγειο του σπιτιού όπου διέμενε το ζευγάρι. H Σελίν καταδικάστηκε σε 15ετή κάθειρξη.
Η 36χρονη ΄Αντρεα Γέιτς έπνιξε και τα πέντε παιδιά της στη μπανιέρα του σπιτιού τους, στο Χιούστον του Τέξας τον Ιούνιο του 2001. Τα παιδιά, τα οποία είχαν όλα ονόματα από τη βίβλο ήταν αγόρια 2, 3, 5 και 7 ετών και ένα κορίτσι 6 μηνών. Μετά την αποτρόπαια πράξη της, ειδοποίησε την αστυνομία και το σύζυγό της Ράσελ. Οι αστυνομικοί που έσπευσαν στο σπίτι, πιστεύοντας αρχικά ότι πρόκειται για μια απλή υπόθεση ρουτίνας, βρήκαν τα πτώματα τεσσάρων από τα παιδιά πάνω σε ένα κρεβάτι, σκεπασμένα με ένα σεντόνι ενώ το πέμπτο παιδί βρισκόταν ακόμα μέσα στη μπανιέρα, επιπλέοντας στο νερό.  Η Γέιτς έπασχε από κατάθλιψη, είχε κάνει απόπειρες αυτοκτονίας και είχε νοσηλευτεί δυο φορές στο παρελθόν. Οι γιατροί είχαν προειδοποιήσει τον άντρα της να μην την αφήνει μόνη με τα παιδιά. Κρίθηκε αθώα για λόγους ψυχικής ασθένειας.
Τον Αύγουστο του 2009 στην Ελλάδα, 35χρονη έπνιξε τα παιδιά της, ένα αγόρι 8 ετών και ένα κορίτσι 10 ετών, μέσα στη μπανιέρα, που νωρίτερα είχε γεμίσει με νερό. Η παιδοκτόνος μετά το φονικό αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στις ρόδες αυτοκινήτου στην Ελευσίνα.
Το Μάιο του 2010 στην  Ελλάδα, 43χρονη μητέρα στραγγάλισε και σκότωσε το 7χρονο αγοράκι της, στο σπίτι που έμεναν στη Θεσσαλονίκη. Η αλλοδαπή μητέρα, που αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, έπνιξε το παιδί της με γραβάτα και στη συνέχεια προσπάθησε να αυτοκτονήσει με μαχαίρι. Το νεκρό παιδί ανακάλυψε ο σύζυγος της 43χρονης που είχε πάει βόλτα με το άλλο παιδί του ζευγαριού. Ο σύζυγος, προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματος και τελικά αναγκάστηκε να τη σπάσει για να μπει μέσα. Αντίκρισε το παιδί του νεκρό και τη γυναίκα σε μια λίμνη αίματος, να παλεύει για να κρατηθεί στη ζωή. Η 43χρονη μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ.
Τελευταία θα αναφέρω μια υπόθεση που έγινε το σενάριο της θεατρικής παράστασης «Τζόρνταν» που παιζόταν το χειμώνα στο θέατρο Αμιράλ και θα συνεχίζει να παίζεται. Η παράσταση είναι καταπληκτική και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Η υπόθεση, που είναι αληθινή ιστορία, είναι η εξής: Η Σίρλεϊ Τζόουνς, μεγαλωμένη σε οικογένεια που ο πατέρας κακοποιούσε τη μάνα, το σκάει με έναν άντρα που μετά από λίγο καιρό αποδεικνύεται βίαιος σαν τον πατέρα της. Αυτός της φέρνει στο σπίτι άλλες γυναίκες, ενώ εκείνη είναι έγκυος, και στο τέλος την εγκαταλείπει, χωρίς να της αφήσει χρήματα. Εκείνη γεννά και για να μεγαλώσει το παιδί αναγκάζεται να γίνει πόρνη. Εκείνος επιστρέφει με την Πρόνοια ζητώντας την επιμέλεια του παιδιού. Η Σίρλεϊ μην μπορώντας να αποχωριστεί «το μικρό της θαυματάκι», πνίγει το παιδί και παίρνει υπνωτικά χάπια. Την προλαβαίνουν ζωντανή και καταδικάζεται για το φόνο του παιδιού της. Το 1987 η Σίρλεϊ αποφυλακίζεται και την πρώτη μέρα της ελευθερίας της αυτοκτονεί.
Και τελικά;
Η παιδοκτονία είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Είναι μια πράξη ακατανόητη από τον κοινό νου. Δεν θεωρώ ότι μπορεί κανείς να αποδεκτεί κάτι τέτοιο (Ακόμη και ανάμεσα σε φυλακισμένους αυτοί που έχουν πειράξει παιδιά είναι επικριτέοι). Αλλά επειδή ολόκληρη η ζωή μας είναι κορώνα και γράμματα, έχει δηλαδή δύο όψεις, θεωρώ σημαντικό ακόμα και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις να μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί και το πως, τις βαθύτερες αιτίες. Πιστεύω, με λίγα λόγια, πως για να μπορέσει να καταλάβει κανείς τους ανθρώπους στο σύνολό τους και σε βάθος, είναι ανάγκη να προσπαθήσει να μπεί, έστω και για λίγο,  στην ψυχολογία αυτών των δολοφόνων και έπειτα να απορρίψει τις πράξεις τους, όχι να τις απορρίψει με τη μορφή στερεότυπου.
Σχεδόν όλες οι γυναίκες που έφτασαν στο σημείο να σκοτώσουν τα παιδιά τους, είχαν κακοποιηθεί ή είχαν μεγαλώσει σε βίαιο περιβάλλον ή είχαν βιώσει έντονα την απόρριψη ή έπασχαν από κάποια μορφή ψυχοπάθειας. Μιλώ έχοντας ερευνήσει πολλές άλλες περιπτώσεις πέρα από αυτές που ανέφερα. Κάποιοι αντέχουν τις δυσκολίες και κάποιοι όχι. Δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν αγαπούσαν τα παιδιά τους. Απλά, ίσως, με το δικό τους σκεπτικό το να τα δολοφονήσουν ήταν ένας τρόπος να τα λυτρώσουν από μία άσχημη ζωή σαν την δική τους.
Η παιδοκτονία από την πλευρά της μητέρας είναι μια πράξη απεχθής στους περισσότερους. Δεν συμμερίζομαι όλες εκείνες τις γυναίκες που σκότωσαν τα παιδιά τους. Διαφωνώ, όμως, με το να απορρίπτουμε, ακόμα και ένα τέτοιο φαινόμενο, άκριτα, χωρίς σκέψη. Εξάλλου, σε κάθε στυγερό δολοφόνο βρίσκουμε την ακραία μορφή των δικών μας παθών, των δικών μας σκέψεων, των δικών μας ενστίκτων. Μην ξεχνούμε, πως πάντοτε μελετώντας τα άκρα οι επιστήμονες έκαναν τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις. Έτσι και μεις, μελετώντας τα άκρα μπορούμε να αντιληφθούμε τα πιο σημαντικά πράγματα για τους εαυτούς μας.
Επιμέλεια: Μαρία

10 σχόλια:

Δεσποινα Τσοκου είπε...

Νομίζω ότι με βάση τα προαναφερόμενα Μαρία ταιριάζει αυτό που είχε πει κάποτε ο Φρόιντ και όλοι έπεσαν πάνω του να τον φάνε...<< Σε αυτόν τον κόσμο δεν αγαπάνε όλες οι μητέρες τα παιδιά τους>>. Ευσταθεί πιστεύω, παρόλο που επικρατεί η πεποίθηση ότι είναι αδύνατον μια μητέρα να μην αγαπάει το παιδί της όσο τίποτα άλλο. Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος του άρθρου σου, σίγουρα υπάρχουν ισχυροί λόγοι, έστω και υποσυνείδητοι, που ωθούν μια γυναίκα να διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα. Ωστόσο, τίποτα νομίζω δεν τις αθωώνει...

κορωναγραμματα είπε...

symfono mazi s despoina... ontws den agapane oles oi miteres ta pedia tus... uparxoun periptoseis ginekon p piestikan na ginun miteres, p viastikan, p dn tus teriaze apla.. (mina)

κορωναγραμματα είπε...

Γενικά η δολοφονία δεν συγχωρείται για μένα. Πόσο μάλλον όταν σκοτώνεις το ίδιο σου το παιδί. Καλύτερα να μην το γεννάς καθόλου άμα δεν μπορείς.

(Μαρία)

Giannis80s είπε...

Γαλλίδα Σελίν Λασάζ 15 ετη 6 δολοφονιες...ατίμασε και τα αψυχα σωματα των παιδιων την με τετοιο τροπο..(δεν επαναλαμβανω) ειναι αηδιαστικο μονο στην σκεψη...νομιζω,πως ηταν ιδιαιτερη περιπτωση,δεν μπορω να την κατανοησω.
Χρειαστηκε αλλο ατομο για να αποκαλυφθουν ο,τι εκανε..Εμενα αυτο με σοκαρε..Πολυ περισοτερο.
Επισης νομιζω πως καταλαβαινω τι περασε η γυναικα της οποιας η ιστορια εγινε εργο...ελευθερωσε το παιδι της (οχι με τον καλυτερο τροπο..)απο ενα λαθος προτυπο(τον πατερα του) που θα προσπαθουσε να το κανει ομοιο του.

κορωναγραμματα είπε...

Είναι φρικιαστικό αν σκεφτείς τη σκηνή που ο άντρας της ανακαλύπτει τα σώματα των μωρών. Και τα χρόνια φυλάκισης ήταν όντως λίγα συγκριτικά με το τι έκανε.

Αν δεις την παράσταση που αναφέρω στο κείμενο, θα νιώσεις στο πετσί σου το πως αυτή η μάνα ένιωθε και μέσα σου κατά κάποιον τρόπο θα τη δικαιολογήσεις.

Μαρία

Giannis80s είπε...

Μα ναι...πολυ ιδιαιτερη :\
Και μονο που ακουσα την υποθεση και λογικα τα γεγονοτα(αν ειναι τα ιδια) μπορω ευκολα να την δικαιωσω!Πιστευω δεν το εκανε απο ψυχολογικα...και τρομαζω στην δυναμη που ειχε,σαν (μαλλον οχι τελειως,οκ!)καθαρο μυαλο, να κανει αυτα...

κορωναγραμματα είπε...

ειναι περιεργο το πως το ανθρωπινο μυαλο λειτουργει καμια φορα :Ρ

κορωναγραμματα είπε...

ειναι περιεργο το πως το ανθρωπινο μυαλο λειτουργει καμια φορα :Ρ

Δεσποινα Τσοκου είπε...

Νομίζω στο Shutter Island me ton DiCaprio έχει μια ανάλογη σκηνή παιδιά...που ο πατέρας βρίσκει στη λίμνη τα άψυχα παιδιά του και αντιλαμβάνεται ότι το έγκλημα το διέπραξε η ίδια τους η μάνα που ηταν ψυχικά άρρωστη!

κορωναγραμματα είπε...

ο Di Caprio ειναι θεος

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...