Κρατάς στα χέρια σου ένα νόμισμα. Το πετάς στον αέρα και περιμένεις να προσγειωθεί στο χέρι σου με μια από τις δυό του όψεις: κορώνα ή γράμματα. Όμως, όσο το νόμισμα βρίσκεται στον αέρα, πριν αφήσεις την τύχη να καθορίσει το αποτέλεσμα, εσύ μέσα σου έχεις πάρει την απόφαση, έχεις διαλέξει ποια από τις δυο πλευρές θέλεις...

Αυτό το blog το διαχειρίζονται δύο άτομα διαφορετικά μεταξύ τους: η Μαρία και η Μίνα. Η Μαρία διαλέγει κορώνα, η Μίνα γράμματα. Και αυτό το blog είναι μια οντότητα που δημιουργείται από τη συνένωση των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος, του πιο ανεκτίμητου νομίσματος, της ζωής.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Είναι ένα πείσμα…


Είναι ένα πείσμα…
Άλλο ένα βράδυ από τα συνηθισμένα μου πλέον πέρασε, χωρίς ύπνο, αλλά και χωρίς συγκεκριμένη ασχολία. Λίγο διάβασμα, λίγο υπολογιστής, λίγο κοινωνική δικτύωση και εκεί που νομίζεις ότι το μυαλό σου παύει να καίει το βραδινό σου γάλα, τσουπ (!) η έμπνευση φυτρώνει.

Για μένα η έμπνευση αυτή τη φορά έρχεται εκ των έσω. Συνήθως είμαι η σοβαρή της παρέας. Λίγο οικονομία, λίγο πολιτικά και έτσι ευαγγελίζω την ελληνική πραγματικότητα. Ωστόσο, αποφάσισα να αφιερώσω αυτές τις αράδες στα άτομα που σκέφτονται. Στα άτομα εκείνα που διυλίζουν την καθημερινότητά τους και επάξια μοιράζονται μαζί μου τον μισητό τίτλο του «πλέον αναλυτικού 18χρονου»



Η εν λόγω κειμενογράφος, λοιπόν, αναλύει κάθε τι που της συμβαίνει, με τρόπο σχεδόν αυτοκαταστροφικό, όπως περιγράφεται στο αξέχαστο (μπαχαλώδες) άσμα «Τι είναι αυτό;» των Βootstroke (βλ. Υποσημείωση 1). Γιατί σε μένα; Γιατί αυτό; Γιατί έτσι; Γιατί δεν με προσέχατε; (αυτό το τελευταίο το λέω από κούνια). Και η αλά Ματίνα Μανταρινάκη κακομοιριά σπάει κόκαλα.


ΟΚ. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε και η ζωή, όμως. Όλα θα πάνε χάλια, ναι. Αλλά και όλα θα πάνε καλά. Και μόλις που ξεκινάν οι αξέχαστες «Φιλοδοξίες» στο γνωστό κανάλι, σκέφτομαι: «Μήπως η νέα γενιά έχει χάσει κάθε φιλοδοξία; Μήπως πολιτικά και οικονομικά περιγράμματα φθείρουν τον καρπό;» (Θα ‘σκαγα αν δεν το λεγα:P) ή «μήπως τελικά εγώ έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου και και τις φιλοδοξίες για μια περίοδο μετά-εφηβείας που θα ακολουθήσω στα πλαίσια της φυσικής τάξης. Πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό ή υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις εκεί έξω;»


Αυτά και άλλα τέτοια υπαρξιακά και φιλολογικά ερωτήματα ώθησαν την κειμενογράφο να κοιμηθεί 2 ώρες, γιατί δουλεύει (τρομάρα της!). Ωστόσο, μετά από πολλά τέτοια βράδια (πίστεψε με, ήταν πολλάαα), μετά από πολλά δάκρυα για χάρη ενός πρίγκιπα που ανακαλύπτεις ότι ήταν βατράχι λασπόβαλτου, μετά από πολύ κοινωνικό προβληματισμό, τελικά (!), ίσως το ζουμί είναι ένα που για πολλούς εκεί έξω είναι αυτονόητο, για άλλους, όμως, θέλει κόπο να το μάθουν: λάιφ ιζ γουάτ γιου μέικ ιτ (life is what u make it). Λίγο χαμόγελο, έστω και με το ζόρι, δεν βλάπτει… Μετά θα βγαίνει αυθόρμητα. Εξάλλου, έχεις τόσους δίπλα σου να σου το λένε. Και όσο κι αν πονάει (εμμμ το παραδέχεται και η κειμενογράφος) κάποτε θα περάσει. 


Η ανάλυση, τελικά, ίσως είναι αυτή που μας κρατάει πίσω. Και μια διευκρίνιση. Δεν γίνεται λόγος για την αδιαφορία. Απλώς είναι στο χέρι σου από παθητικός θεατής μιας ζωής που σε στεναχωρεί να γίνεις ενεργητικός εραστής της… Είναι ένα πείσμα (βλ. Υποσημείωση 2). Καλημέρα!!! 



«δεν ξεπουλιέται για κανέναν και ποτέ του δε λυγίζει… είναι ένα πείσμα ποτέ σου να μην αφεθείς…»

Επιμέλεια: Μίνα
Υποσημείωση 1: 

 Yποσημείωση 2:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...