'Ενα σου-κου βγαλμένο από ταινία

Πιστεύετε στη τύχη; Λοιπόν, εγώ πιστεύω. Και η τύχη συνεχώς με επιβεβαιώνει.

Προσφάτως, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ταινίες δε δημιουργούν καταστάσεις πλαστές, αλλά απλά αντικατοπτρίζουν την καθημερινή ζωή. Σχημάτισα και γω, λοιπόν, μια θεωρία, όπως οι αγαπημένες μου θεωρίες της Ράνιας απ’ τους Singles. Μόνο που καμιά φορά η Ράνια μιλούσε τελείως θεωρητικά, ενώ εγώ μιλώ έχοντας βιώσει πρόσφατα μια μέρα πραγματικά βγαλμένη από ταινία. Όλα σε αυτή τη μέρα συνομωτούσαν υπέρ μας.

 Απίστευτα πράγματα συνέβησαν. Ότι το απόγευμα συζητούσαμε, το βράδυ έγινε πραγματικότητα. Για παράδειγμα, μιλούσαμε για τα βαφτίσια μας μέσα στο ΚΤΕΛ, το βραδυ και την επόμενη μέρα, συνολικά παρεβρεθήκαμε σε 5 τραπέζια βαφτίσεων. Ψάχναμε ένα μαγαζί, που ιδιοκτήτης του είναι ένας φίλος απ’ τα παλιά, πολύ σημαντικός άνθρωπος για μας. Ενώ αυτό θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στην περιοχή που βρισκόμασταν (και η περιοχή είναι πολύ πολύ μεγάλη!!), το ανακαλύψαμε συμπτωματικά δίπλα στο σπίτι μας!

Έγιναν και άλλα πολλά που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν το σύμπαν θέλει να μας πει κάτι. Το ΚΤΕΛ μας είχε αφήσει σε κάτι ερημιές, στη μέση του πουθενά και ξαφνικά να βρίσκεται ο πιο πρόθυμος και ευγενικός (και τελείως ακίνδυνος) άνθρωπος να μας πάει σπίτι μας. Μας εξήγησε και αναλυτικότατα τι μπορούσαμε να κάνουμε στην περιοχή και τι επιλογές είχαμε για το βράδυ. Ξεναγός, σου λέω, κανονικός.

Και πέρα από τα σκηνικά συμπτώσεων που ήταν άπλετα, είχαμε και πολλά σουρεάλ σκηνικά. Πριν φύγουμε, είχαμε δει στην Ερμού μια κλασσική μαυροφορεμέη γριούλα με λευκά, πιασμένα σε κότσο μαλλιά να κρατά ένα παιδικό μπαλόνι ηλίου και να χαζογελάει μόνη της. Το θεωρήσαμε πολύ σουρεάλ. Ε, τι θέλαμε και το’ παμε, όλο το σουκου μας συνεβησαν άπειρες σουρεάλ καταστάσεις.

Κατ΄αρχάς τι πιο σουρεάλ από τρεις κοπέλες ντυμένες για παραλία και με ένα τάβλι στο χέρι, παρ’ ότι ο καιρός μόνο για μπάνιο δεν ήταν, να διασχίζουν ένα καλό παραλιακό μαγαζί, όπου γινόταν βάφτιση και όλοι ήταν ντυμένοι με τα καλά τους. Ήμασταν οι μόνες στο μαγαζί που βρισκόμασταν σε αυτή την κατάσταση. Το τι τσάμικο ακούσαμε δε λέγεται και το τι χoρό ρίξανε όλοι οι συγγενείς, επίσης δε λέγεται. Πιστεύω μας ταίριαζε ο χαρακτηρισμός «οι παραλίες»...

Το ίδιο βράδυ παρευρεθήκαμε σε ένα τίγκα καγκούρικο μαγαζί, πιο καγκουριά δε γινόταν, που έπαιζε μόνο μπιτάκια ξερά. Για να χορέψεις με αυτό το πράγμα, ή έστω να το φχαριστηθείς, πρέπει να χεις καταπιεί τουλάχιστον 5 έκστασι. Καθόμασταν, λοιπόν, και εμείς μέσα σε αυτό το κλίμα, που καθόλου μα καθόλου δεν είναι του στυλ μας (απλά εκεί κοντά μόνο η πραπάνω ταβέρνα υπήρχε και αυτό το μαγαζί) και προσπαθούσαμε να περάσουμε καλά. Σουρεάλ ήταν και η Μαρία μέσα στο μονότονο ρυθμό των bits, με το αυτοκόλλητο Atlantis στο all star -γιατί κάνει εκπομπή στο σταθμό αυτόν- να μου λέει κάθε τρεις και λίγο: «πάμε μια βολτα παραλία;».  

Άσε που τα ποτά ήταν χάλια και κόστιζαν και 9 ευρώ το ένα (να τραβάς τα μαλλιά σου, δηλαδή. Και λέγαμε ότι η Αθήνα είναι ακριβή). Μετά από λίγο έρχεται ένας στην παρέα, ο οποίος ήταν γνωστός των υπόλοιπων παιδιών, και λέει «Παιδιά περιμένω την παρέα μου και, αφού πάμε να φάμε, θα’ ρθουμε εδώ». Ο τύπος για το υπόλοιπο 20λεπτο καθόταν στο διπλανό τραπέζι μόνος και μίλαγε με τις καρέκλες. Μετά ήρθε και κάθισε μαζί μας. Πάντως, είναι κοινωνικός...

Όσο ήμασταν στο ΚΤΕΛ της επιστροφής, παίρνει μια φίλη τηλέφωνο και λέει της Μίνας "Ρε, μου μιλάς στο msn..." "Μα, είμαστε στο ΚΤΕΛ και γυρίζουμε..." "Μα και γω αυτό αναρωτήθηκα, πως γίνεται να μου στέλνεις από κει που είσαι. Μου έστειλες να πάμε βόλτα, μάλιστα" "Μα η μόνη που έχει τα στοιχεία μου είναι η Μαρία... Και κάθεται δίπλα μου!"... Τι να πει κανείς, τι να πει... Η εκδρομή μας απλά δεν υπήρχε.

Όλα αυτά είναι μονάχα μια μικρή μπουκιά από όλα όσα συνέβησαν. Τα καλύτερα είναι εκείνα που εδώ δε γίνεται να λεχθούν. Από αυτό το υπέροχο σου-κου, εγώ ένα συμπέρασμα έχω να βγάλω: ότι πιο παρανοϊκό δείχνουν οι ταινίες, συμβαίνει. Τα ΜΜΕ δεν είναι, παρά ο καθρεύτης της ζωής. Το δικό μας σου-κου ήταν φιλμικό, κάθε τρεις και λίγο κοιταζόμασταν και λέγαμε «δε γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά, δε γίνεται!».

Θα κλείσω με ένα τραγούδι, που πάλι συμπτωματικά, και καλά, είχε βάλει ο οδηγός στο ΚΤΕΛ, όπως πηγαίναμε. Είναι του ανεπανάληπτου ΛεΠα και το ρεφραίν λέει «Τυχαίο; Δε νομίζω!»:

Επιμέλεια: Μαρία