Άγγελος με σπασμένα... γόνατα

Σήμερα, στο φιλικό αγώνα βόλλευ που είχε η ομάδα μου μια κοπέλα τραυματίστηκε. Η κοπέλα αυτή έχει κάνει ήδη δύο χειρουργία στους χιαστούς και σήμερα ξαναχτύπησε το γόνατό της. Εδώ και καιρό κάνει αποκατάσταση και εκγύμναση. Ήλπιζε, παρά το μεγάλο πρόβλημα που έχει, να τα καταφέρει και να συνεχίσει να παίζει. Όμως, το σημερινό περιστατικό πραγματικά της έκοψε τα φτερά. Τα γόνατά της είναι «κούφια», και κάθε προσπάθεια επανασύνδεσης με το βόλλευ μόνο πόνο και τραυματισμούς μπορεί να της φέρει.

Η κοπέλα αυτή ήταν ανερχόμενο ταλέντο σε μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες. Είχε πολλές προοπτικές. Μα, πάνω εκεί που βρισκόταν στο απόγειο, στα 17 της χρόνια, έρχεται το πρώτο χειρουργείο. Σήμερα, πρέπει να έκλαιγε τουλάχιστον δύο ώρες από το φόβο και την απηύδισή της. Απογαλακτίστηκε νωρίς από το βόλλευ, χωρίς να προλάβει να το χορτάσει και, πλέον, αυτό της έχει απαγορευτεί μια για πάντα.

Τη νιώθω, γιατί και γω έχω λάβει εντολή από το γιατρό και τον φυσικοθεραπευτή να μην ξαναπαίξω μέχρι τον Αύγουστο, λόγω ενός προβλήματος στη μέση μου. Λαχταράς να μπεις να παίξεις, να νιώσεις εκείνο τον ενθουσιασμό, τον ιδρώτα να κυλάει στο κορμί σου, αλλά δεν μπορείς. Το βόλλευ, και γενικά ο αθλητισμός, είναι μια μεγάλη εξάρτηση. Είναι εθισμός. Και ούτε στο ελάχιστο δε συγκρίνεται με τον εθισμό από τα τσιγάρα, για παράδειγμα. Εδώ μιλάω για μια αμοιβαία εξάρτηση: δίνεις του βόλλευ πολλά και σου δίνει πίσω.

Όταν χάνεις κάτι μαθαίνεις να το εκτιμάς. Αλλά αυτό το συναίσθημα του ανικανοποίητου σε σκοτώνει. Πάντοτε λέμε πως όποιος θέλει όλα τα καταφέρνει. Κι, όμως, όχι. Κάποιες φορές απλά δεν μπορούμε να έχουμε δικά μας κάποια πράγματα. Κάποιες φορές απλά δε γίνεται τα όνειρά μας να πραγματοποιηθούν, γιατί ένα «χαλασμένο» κομμάτι μας (στην περίπτωση της κοπέλας το γόνατο) μας εμποδίζει. Τότε λυσσάμε ακόμη πιο πολύ, γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε πως απλά δε μπορούμε.

Για εμένα, το μόνο που μας μένει να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, τις οποίες ο καθένας από μας έχει βιώσει και θα βιώσει, είναι να στηριχθούμε στα πονεμένα μας πόδια και να συνεχίσουμε να προχωράμε προς την κατεύθυνση που η ζωή μας από μόνη της έχει χαράξει.

Καληνύκτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα

Επιμέλεια: Μαρία