Δια βίου μα-θύματα

Μπήκαμε σε ένα Πανεπιστήμιο με την ελπίδα να πάρουμε πτυχίο, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας, να κοινωνικοποιηθούμε, με την ελπίδα να φτιάξουμε μια ζωή που θέλουμε.
Πλέον, έχουμε όλοι καταλάβει ότι η κατάσταση δεν είναι ρόδινη. Το δημόσιο Πανεπιστήμιο βρίσκεται στο επίκεντρο της μνημονιακής επίθεσης τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από τους εργαζομένους του ως τους φοιτητές του. Η αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν πρέπει όμως να αντιμετωπίζεται ως μνημονιακή υποχρέωση. Είναι ο επιτυχημένος στόχος της πολιτικής που ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες, επιδίωξη της συνθήκης της Μπολόνια από τις αρχές του 2000.
Οι ιθύνοντες ξέρουν ότι αν δεν επιτεθούν στην παιδεία, αν δεν τσακίσουν τη γνώση και τη νεολαία, δεν μπορούν να εκπληρώσουν το στόχο της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, της υποταγής και της εξαθλίωσής μας.
 Τα νομοσχέδια για την ανώτατη εκπαίδευση, το σχέδιο Αθηνά, τα συνεχή μέτρα που έχουν ληφθεί έχουν οδηγήσει στο σπάσιμο των πτυχίων μας σε κύκλους σπουδών [3 χρόνια bachelor και  1 χρόνος master], έχουν φιλετοποιήσει την εκπαίδευση, καταστρατηγούν τη γνώση. Η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων έχει μειωθεί δραστικά, τα χρήματα του ΕΣΠΑ δίνονται στα ΙΕΚ που εγκαινιάζει ο Αρβανιτόπουλος, οι εργαζόμενοι βγαίνουν σε διαθεσιμότητα, οι φοιτητές απειλούνται με διαγραφές κ.ο.κ.
Με τις τελευταίες του δηλώσεις ο υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε την επικείμενη εφαρμογή του Αθηνά ΙΙ. Συγκεκριμένα, με αφορμή την ολοκλήρωση της εξωτερικής αξιολόγησης των ΑΕΙ, έκανε λόγο για πιστοποίηση όλων των προγραμμάτων των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, με στόχο την «αντιστοίχηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων των σπουδών με τις δεξιότητες που ζητά η αγορά εργασίας».
Η συλλογιστική αυτή έχει προβληματικές καθώς μιλάμε για συρρίκνωση του πανεπιστημίου, αλλαγή του ρόλου του και έξοδο των ανθρωπιστικών σπουδών τόσο από τα ΑΕΙ, όσο και από τα ΤΕΙ, με τη δραματική μείωση εισακτέων στα αντίστοιχα τμήματα. Στόχος τους, όπως δήλωσε, είναι «η αντιστοίχηση των παρεχόμενων από τα ιδρύματα γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων με τις δεξιότητες που ζητά η αγορά εργασίας».
Όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση υψώνουν ταξικούς φραγμούς και οικοδομούν ένα πανεπιστήμιο –και μια κοινωνία- για λίγους και εκλεκτούς. Εμείς από την πλευρά μας, αγωνιζόμαστε για το δικό μας πανεπιστήμιο των κοινωνικών αναγκών. Χωρίς ταξικούς φραγμούς, όπου όλοι/ες θα μπορούν να μετέχουν. Ένα πανεπιστήμιο των πολλών.

Τι να λΕΜΜΕ;
Στο τμήμα μας η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, καθώς παρά την «προσφορά» του Γρυπαρείου, διαπιστώνουμε ότι αυτό είναι ανεπαρκές αφού οι αίθουσες δεν είναι αρκετές αριθμητικά για να στεγάσουν τα μαθήματα. Οι λιγοστές αίθουσες που προσφέρονται δεν έχουν εξοπλιστεί, και μάλλον παραπέμπουν σε ψυχιατρική κλινική, ούσες μικρές και κατάλευκες [με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μη χωράνε και να εγκαταλείπουν τα μαθήματα και τα σεμινάρια ως υπεράριθμοι]. Σίγουρα, δεν είναι αυτό το Πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε, όπου κυριαρχεί η μονοτονία και το μάθημα θυμίζει περισσότερο μάθημα φροντιστηρίου. Ακόμη, για ορισμένα σεμινάρια του Δ΄ έτους οι υπολογιστές δεν είναι αρκετοί, με πολλούς φοιτητές να μένουν εκτός… Η ποιότητα των μαθημάτων όμως, δεν υποβαθμίζεται μόνο από το κτιριακό ζήτημα.
Το υπουργείο Παιδείας εξακολουθεί να μη χρηματοδοτεί το τμήμα εδώ και 2 χρόνια, με συνέπεια να μην καλύπτονται καν οι λειτουργικές δαπάνες του τμήματος. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το οργανόγραμμα του ΕΚΠΑ δεν προβλέπει βιβλιοθήκη για το τμήμα μας από φέτος, γεγονός που υποβαθμίζει τα ΕΜΜΕ, καθώς δεν έχουν χώρο ανάγνωσης και μελέτης.
Το γεγονός ότι τους τελευταίους 7 μήνες δεν πραγματοποιήθηκε καμία γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, θα πρέπει να μας προβληματίσει, διότι μέσα από αυτές ο φοιτητικός σύλλογος κινητοποιήθηκε και κατόρθωσε πολλά. Συγκεκριμένα, την προηγούμενη χρονιά οι φοιτητές του A΄ έτους κατόρθωσαν να μην πληρώνουν για εφημερίδες στο μάθημα «Θεωρία και Πρακτική της Έντυπης Επικοινωνίας» μέσω ίντερνετ. Αλλά και το Δ΄ έτος του 2012 κατάφερε να μην πληρώσει ένα βιβλίο αναγκαίο για το μάθημα, το οποίο όμως δεν παρεχόταν δωρεάν
Με τις μαζικές συνελεύσεις του 2011 ο ΦΣ είχε δυναμική παρουσία στις καταλήψεις και το κίνημα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, καταφέρνοντας να εμποδίσει την εφαρμογή του, ενώ στην περίπτωση του «μαύρου» στην ΕΡΤ κινητοποιήθηκε, εκφράζοντας την αντίθεσή του ενάντια στη φίμωση του δημόσιου λόγου, την ελευθερία έκφρασης, τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Και η ΔΑΠ το χαβά της
Αυτά τα χρόνια προβλήματα δεν έχει κληθεί ποτέ να επιλύσει η ΔΑΠ ως πρώτη δύναμη, αφού με τη στάση της δείχνει αδιαφορία απέναντι στα πραγματικά ζητήματα που αφορούν το φοιτητικό σύλλογο. Φαίνεται ότι μοναδικός στόχος της ΔΑΠ είναι να αποπολιτικοποιεί τους φοιτητές και να τους απομακρύνει από τα καίρια πανεπιστημιακά ζητήματα, διοργανώνοντας ανούσιες «εξορμήσεις» στα μπουζούκια, στην Αράχοβα και στη Μύκονο. Είναι η ΔΑΠ που αγνοώντας τα πραγματικά προβλήματα ζητά δωρεάν wi-fi και πανεπιστημιακή αστυνομία, αδιαφορώντας για τα ουσιώδη, όπως είναι η δωρεάν φοιτητική μέριμνα. Λες κι αυτό που έχουν ανάγκη τα πανεπιστήμια είναι οι γαλάζιοι μπράβοι της ΟΝΝΕΔ.
Είναι επιτακτική η ανάγκη για συλλογικό αγώνα των φοιτητών πάνω στα ζητήματα που τους αφορούν άμεσα και που ξεπερνούν το στενό πλαίσιο των τοίχων του Πανεπιστημίου. Η αλλαγή της φοιτητικής καθημερινότητας μέσα στη μνημονιακή πενταετία, η επίθεση στη νεολαία και στον κόσμο της εργασίας, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, η καταστολή, είναι ζητήματα που απαιτούν συλλογικές απαντήσεις. Δε νοείται φοιτητής που να υφίσταται τις συνέπειες της κρίσης των «από πάνω» που να στηρίζει την καθεστωτική παράταξη της ΔΑΠ μέσα στη σχολή, η οποία προωθεί  την ιδιωτικοποίηση του Πανεπιστημίου και τη δημιουργία ενός Πανεπιστημίου-φρουρίου.
Εμείς, στις φοιτητικές εκλογές θα τους το επιτρέψουμε;
Ήρθε η ώρα να δώσουμε το δικό μας μήνυμα ενότητας και ανατροπής μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, να σπάσουμε την αποχή που ευνοεί την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Ήρθε η ώρα να διώξουμε τους «από πάνω» από τις σχολές και τις ζωές μας, με συλλογικούς αγώνες στους δρόμους και στην κοινωνία.



Στις 7 Μαΐου μαζί με την αριστερά μπορούμε να κερδίσουμε.
Σπάμε την αποχή, στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αριστερή Ενότητα.