κορωνα γραμματα: Breathe the pressure*

«Το καλοκαιρι τελειωσε» λεει με στομφο το αγγελακι στο δεξιό μου ώμο.

«Τελειωσε εισαι σιγουρος; Τα πανεπιστήμια ανοίγουν μεσα Οκτωβρη. Εγω λεω μεχρι τοτε να κανουμε διακοπες» λεει το διαβολακι στον αριστερο μου ωμο.

«Μου θες και διακοπες μεχρι τον Οκτωβρη Μαρακι ε; Βαλε πρωτα κανέναν τόνο στο κειμενο σου και μετα μου λες για διακοπες. Συγκεντρωωωωωωσου» τονιζει επικριτικα το (σπαστικο, εκνευριστικο) αγγελακι.

Χμμμ... Έχει δίκιο. Ας βάλω και κανέναν τόνο....

Όχι δεν πάσχω από ψυχολογικά προβλήματα, ούτε έχω το σύνδρομο της διπλής προσωπικότητας. Απλά οι εσωτερικές μου φωνές αντιμάχονται εν όψει φθινοπώρου, όπως και σε κάθε συγκροτημένο, πολυάσχολο άτομο που ατενίζει μια δύσκολη και γεμάτη προκλήσεις χρονιά μπροστά του.

Σήμερα θα ασχοληθώ με ένα ανάλαφρο ζήτημα, για να μη μπω ούτε εγώ ούτε εσείς απευθείας στα βαθιά. Είναι και το πρώτο κείμενό μου μετά τις διακοπές, όπως είπαμε. Θα θίξω το θέμα των στόχων.

Στόχους θέτουμε όλοι. Και όλοι έχουμε όνειρα. Όνειρα μικρά ή μεγάλα. Προσδοκίες. Σχεδιάζουμε στο μυαλό μας το μέλλον και θέλουμε να πιστεύουμε πως τα σχέδια αυτά θα πραγματοποιηθούν. Όταν τα σχέδιά μας είναι μη πραγματοποιήσιμα το γνωρίζουμε και μεις οι ίδιοι βαθιά μέσα μας (ίσως όχι απόλυτα εμείς, αλλά το εσωτερικό μας αγγελάκι) πως δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Τι γίνεται, όμως, όταν έχουμε χαρτογραφήσει έναν ολόκληρο χρόνο σύμφωνα με τα υπαρκτά δεδομένα που έχουμε ως τώρα;

Ένα είναι σίγουρο και σε αυτό θα συμφωνήσω με τον Ρους, «σ’αυτό τον κόσμο που μόνος μου ζω, δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις». Ναι, μόνο εξαιρέσεις και ανατροπές. Και εκεί που νιώθεις να πατάς σε στέρεο έδαφος, ξαφνικά καταλήγεις σαν τα καρτούν να κοιτάς κάτω και να αντικρύζεις μόνο αέρα κοπανιστό. Και μετά αρχίζει η ελεύθερη πτώση. Πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις και τελειωμό δεν έχει. Πέφτεις στο ζοφερό σκοτάδι της άγνοιας και της αβεβαιότητας.

Με τα πόδια στον αέρα και το κεφάλι σου στο έδαφος. Έτσι νιώθεις. Μετέωρος, επειδή τα σχέδιά σου ματαιώθηκαν. Πόσο μάλλον αν αυτά τα σχέδια αφορούν τη ζωή σου για τα επόμενα δέκα χρόνια ή και παραπάνω. Έτσι απόκοσμος, εξορισμένος από τον ίδιο του τον εαυτό μέχρι να βρει τη λύση, νιώθει ένας μαθητής που πραγματικά ήθελε μια σχολή και δεν την έπιασε, ένας εργαζόμενος που πληρώνει δάνειο και απολύθηκε αναπάντεχα και πολλοί πολλοί άλλοι που δε μου ρχονται στο μυαλό.

Όχι αυτό δεν είναι ένα ευχάριστο κείμενο. Είναι το πρώτο μου κείμενο ΜΕΤΑ τις διακοπές, που θέλω δεν θέλω μπαίνω κατευθείαν στα βαθιά, και κανένα ζήτημα δεν είναι στην πραγματικότητα ανάλαφρο επειδή η έκφραση «ανάλαφρο ζήτημα» είναι μεταφορική.

Αυτό, λοιπόν, είναι ένα κείμενο με κλιμακώσεις. Από το χαβαλέ στην αρχή, στη σοβαρότητα στο τέλος. Είναι ένα κείμενο που αντικατοπτρίζει αυτό που ζούμε όλοι τώρα: τη μετάβαση από τη φυγή των διακοπών, στην αλλόκοτη καθημερινότητα και στα στενάχωρα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα.

Όχι, η ζωή δεν είναι όπως την περιμέναμε. Παίρνει περίεργες τροπές, συχνά επικίνδυνες. Θέλει φροντίδα. Εμείς τη φτιάχνουμε τη ζωή μας. Καλό είναι να έχουμε πάντα ένα σχέδιο Β και ψυχραιμία σε περιπτώσεις ανάγκης. Όταν τα σχέδια ακυρώνονται και οι καλά υπολογισμένοι στόχοι μας, γιατί σε αυτούς αναφέρομαι και όχι στους επιπόλαιους και ρομαντικούς, ματαιώνονται, φτιάχνουμε νέα σχέδια και θέτουμε νέους στόχους.

Καλώς ορίσατε στην Αθήνα, το καμίνι που βράζει. Καλώς ορίσατε στην Ελλάδα της επιλεκτικής χρεοκοπίας και των απότομων, εξευρωπαϊστικών αλλαγών. Καλώς ορίσατε στη χώρα των ανεξόφλητων δανείων, στο άντρο των απολύσεων, στη φτωχική γωνιά του αβέβαιου μέλλοντος για τους νέους.

Καλώς ορίσατε στη ζούγκλα. Οι διακοπές σας στην εξοχή τελείωσαν.

Και μετά από ένα σύντομο μη διαφημιστικό διάλειμμα ας πάρουμε βαθιά ανάσα και ας ζήσουμε αυτή τη μέρα όμορφα, έτοιμοι για κάθε δροσερή ανακατάταξη της λίστας προτεραιοτήτων μας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας διατήρησης των κεκτημένων μας και μια πάλη βελτίωσης.

Ο μόνος στόχος είναι να μπορέσουμε να κολυμπήσουμε ως την επιφάνεια του πελάγους από σκατά, που είμαστε όλοι βουτηγμένοι, και να πάρουμε μια ανάσα.

Αγωνιζόμαστε για μια καλή ζωή και όχι απλά για μια επιβίωση, για παραπάνω από μία ανάσες. Και σ΄αυτό το παιχνίδι είμαστε όοοολοι συμπαίκτες, ακόμη και αυτοί που δεν το έχουν καν διανοηθεί.

Και τώρα, μιας και μπαίνει ο Σεπτέμβρης, ας υποδεχτούμε άλλη μια αλλοπρόσαλλη χρονιά. Καλό μας φθινόπωρο ;)