Marcuard: Γιατί δεν διαφέρει αυτή η Σύνοδος Κορυφής;

Marcuard: Γιατί δεν διαφέρει αυτή η Σύνοδος Κορυφής;

Ας με συγχωρήσετε εκ των προτέρων που χρησιμοποιώ όρους αγοράς στο κείμενο, αλλά βλέπετε ένεκα του συστήματος, πλέον οι τράπεζες καθορίζουν την πραγματική οικονομία!

Για 6η φορά σε διάστημα 18 μηνών οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοίνωσαν (νόμισαν) χθες πως βρήκαν λύση στην κρίση χρέους που μαστίζει την Ευρωζώνη, όπως παρατηρεί σε έκθεσή της η ελβετική τράπεζα Marcuard.
Η Ελλάδα πανηγύρισε, η ΕΕ το ίδιο και όλα μοιάζουν ανθηρά και ρόδινα μετά από ένα νέο δάνειο 109 δις…. (δες Υ.Γ.)
Πρέπει όμως να λάβουμε στα σοβαρά αυτή τη συγκεκριμένη λύση; Τι παραπάνω προσφέρει από τις προσπάθειες για επίλυση του ελληνικού ζητήματος το Μάιο και το Σεπτέμβριο του 2010; Από το πορτογαλικό πακέτο του Μαρτίου του 2011; Από τις άλλες προσπάθειες για την Ιρλανδία κτλ;

Υπενθυμίζεται φυσικά πως όσα χαιρετίσθηκαν με αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό τις προηγούμενες φορές κατέληξαν πλέον να είναι μάταια. Γιατί κάθε φορά τα ίδια ερωτήματα μένουν αναπάντητα…
Θα καταφέρει η Ελλάδα να είναι φερέγγυα μετά από haircut (κούρεμα χρέους) μόλις 21%; Και ακόμη, γιατί Πορτογαλία και Ιρλανδία να μην απολαύσουν την ίδια «προνομιούχα» λύση; Πως μπορεί ένα fund (προσωρινός μηχανισμός στήριξης-EFSF) με σκοπό του τη διάσωση μια χώρας να εγγυηθεί στους πιστωτές ότι και άλλες χώρες δεν θα κυλήσουν και δεν θα το χρειαστούν;

το φαγοπότι πριν τις Συνόδους είναι γεγονός

Αφού όλα αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν, το μόνο σίγουρο είναι ότι η τελευταία ελπιδοφόρα λύση δεν θα είναι η… τελευταία. Το κόστος των νέων ευνοϊκών και κοινώς αποδεκτών μέτρων θα αυξηθεί σημαντικά, εξού του ότι θα αναθεωρηθούν πολλές φορές. Και φυσικά… οι συσχετισμοί μεταξύ των χρεωμένων χωρών, των πιστωτών και των τραπεζών δεν θα διατηρηθούν στο ύψος των χθεσινών περιστάσεων..
«Αυτό μας φέρνει στο τελικό μας αποτέλεσμα», εκτιμά η Marcuard.
H Ευρωζώνη και η χρηματοπιστωτική της υπόσταση θα παραμένει τοξική, ότι και να γίνει, μέχρι να δοθεί η οριστική, μια και μοναδική, μαζική και ίσως ασύμφορη λύση. Έως τότε θα υψώνονται τείχη μεταξύ των πιστωτών, ο ιδιωτικός τομέας θα βγαίνει πάντα ζημιωμένος, ο τραπεζικός κλάδος σίγουρα στις χρεωμένες χώρες, αλλά και στα περιφερειακά κράτη πιθανώς, θα υποστεί σοβαρό πλήγμα, έτσι και αλλιώς. Αυτό μάλιστα είναι κάτι το οποίο δεν θα χρειαστεί να επιβεβαιωθεί από τα χρηματοοικονομικά όργανα. Αφού εκτέθηκες, θα πληρώσεις…
Ο κίνδυνος που ενέχει σε κάτι τέτοιο είναι αυτός της πανευρωπαϊκής μετάδοσης. Στο μαράζι που θα υποστεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα ταιριάζει το μαρξιστικό σλόγκαν: Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του….
Όλα αυτά θα μας κυνηγούν μέχρι το λουρί της Ευρωζώνης να σπάσει…
Εν ολίγοις, η ευρωζώνη είναι μια τοξική ύπαρξη, με κράτη (με οικονομίες ) 2 ταχυτήτων… Και πάλι επανέρχομαι σ’ αυτό που λέω εδώ και καιρό. Γιατί να υποχωρήσουν δηλαδή οι «γρήγοροι» και να πάνε με τα νερά μας;

Υ.Γ.: Για όσους δεν ενημερώθηκαν για τα χθεσινά προτείνω: http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=412162

Y.Γ.2: Το κείμενο αποτελεί ελαφρώς "πειραγμένη" αναδημοσίευση από το κείμενο μου στο bankingnews.gr 

Υ.Γ.3: Όχι, δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ όρους αγοράς, ούτε επικροτώ το σύστημα. 

επιμέλεια: Μίνα