Κρατάς στα χέρια σου ένα νόμισμα. Το πετάς στον αέρα και περιμένεις να προσγειωθεί στο χέρι σου με μια από τις δυό του όψεις: κορώνα ή γράμματα. Όμως, όσο το νόμισμα βρίσκεται στον αέρα, πριν αφήσεις την τύχη να καθορίσει το αποτέλεσμα, εσύ μέσα σου έχεις πάρει την απόφαση, έχεις διαλέξει ποια από τις δυο πλευρές θέλεις...

Αυτό το blog το διαχειρίζονται δύο άτομα διαφορετικά μεταξύ τους: η Μαρία και η Μίνα. Η Μαρία διαλέγει κορώνα, η Μίνα γράμματα. Και αυτό το blog είναι μια οντότητα που δημιουργείται από τη συνένωση των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος, του πιο ανεκτίμητου νομίσματος, της ζωής.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΑΧ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΗ (ΑΠ ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ)


Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι

Κορυφαίοι οι παραπάνω στίχοι, από ένα κορυφαίο τραγούδι:


Ο καθένας από εμάς είναι με το δικό του τρόπο συναισθηματικά δεμένος με την θάλασσα, τη δροσιά της και την ομορφιά της. Το υγρό στοιχείο περιβάλλεται από ένα μυστήριο, διότι μπορεί να έχουμε κατακτήσει κάθε τετραγωνικό μέτρο πάνω σε αυτή τη γη, αλλά η θάλασσα είναι ακόμη ανεξερεύνητη. Κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να κρύβει η θάλασσα στα βάθη της. Είναι μια άβυσσος, την οποία δε μπορούμε να κυριαρχήσουμε.

Τι γίνεται, όμως, όταν η θάλασσα εμπορευματοποιείται;;;
Πολλοί μου λένε πως είναι απαράδεκτο το ότι υπάρχουν ιδιωτικές παραλίες, γιατί η θάλασσα δεν μπορεί να αποτελεί ιδιοκτησία κανενός και γιατί καθένας έχει δικαίωμα στην θάλασσα, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει γι΄αυτό το φυσικό αγαθό.
Και εγώ έρχομαι να απαντήσω: Δικαίωμα είναι, φυσικά, το να έχει πρόσβαση κανείς δωρεάν στη θάλασσα, αλλά δικαίωμα είναι και το να κάνει κανείς ένα ήσυχο μπάνιο, χωρίς να του ζαλίζει τον έρωτα κάθε 5 λεπτά κάποιος μικροπωλητής και χωρίς να περιτριγυρίζεται από περίεργους τύπους που πάνε στην παραλία για να μπανίσουν και όχι για να μπανιαριστούν.
Και στο κάτω κάτω: Τις ίδιες ανέσεις έχει κανείς σε μια ιδιωτική πλάζ και σε μια δημόσια; Στην ιδιωτική έχεις το ντουζάκι σου, την καθαρή σου την τουαλέτα, τον άνθρωπο που μαζεύει τα σκουπίδια και που καθαρίζει τα φύκια, το beach-volley σου και το γήπεδο τένις και έχεις και χώρο να αλλάξεις σαν άνθρωπος.
Όχι, το κράτος σε αυτή την περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένο να στα παρέχει όλα αυτά. Είναι υποχρεωμένο όμως, να έχει ανθρώπους που να καθαρίζουν τις παραλίες. Μόνο αυτό. Όλα τα υπόλοιπα κομφόρ μιας ιδιωτικής παραλίας είναι λούσα, που το δημόσιο σε καμιά περίπτωση δεν είναι υπόχρεο να στα εξασφαλίζει.
Στην Αττική, οι παραλίες είναι πενταβρώμικες και ακατάλληλες για κολύμβηση, σύμφωνα με την ΠΑΚΟΕ (Πανελλήνιο Κέντρο Οικολογικών Ερευνών). Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τις μολυσμένες θάλασσες και για τις παραμέτρους με βάση τις οποίες ορίζονται μολισμένες μπορεί να διαβάσει αυτό το κείμενο: http://clopyandpaste.blogspot.com/2009/07/blog-post_20.html
Αφού, λοιπόν, οι θάλασσες στην Αττική πέρα από κανένα δυο εξαιρέσεις, και αυτές με επιφύλαξη, είναι άκρως ακατάλληλες, τουλάχιστον ας φχαριστηθεί ο λουόμενος την ώρα που περνά στην παραλία έχοντας τη δυνατότητα να παίξει ένα μπιτς βόλλευ, βρε αδελφέ.
Ναι, δικαίωμα δωρεάν πρόσβασης στη θάλασσα έχει ο καθένας. Αλλά είδαμε πόσο σέβεται το κράτος τις δημόσιες παραλίες του και πόσο δυσκολεύεται να τις ξεπουλήσει στους ιδιώτες (βλ. αρθρο από διαδικτυακό "Ριζοσπάστη", http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5050625&publDate= ). Αφού, λοιπόν, έτσι έχει η κατάσταση, δικαίωμα του καθενός είναι και να περάσει κάποιες ευχάριστες ώρες στην παραλία, να ξεσκάσει από την καθημερινότητα, ακόμα και αν αυτό του κοστίζει 3 ευρώ.
Φυσικά, δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Υποχρέωση, λοιπόν, του κάθε σταρχιδιστή Ελληνάρα, είναι να μαζεύει τα σκουπίδια του και να τα πετά στον κάδο. Είναι μια κίνηση πολύ απλή, αλλά όλοι την παραμελούν. Επομένως, αφού ο Ελληνάρας δε μπορεί να απλώσει το κουλό του να μαζέψει το κουτάκι της Coca-Cola, ας πληρώσει 3 ευρώ να του το μαζεύει άλλος.

Βεβαίως, το πραγματικό κάλλος της θάλασσας και την υπέροχη ηρεμία της μπορεί να την απολαύσει κανείς μόνο εκτός πρωτεύουσας. Μέσα στην τρέλα που χαρακτηρίζει τόσο την Αθήνα, όσο και τις αθηναϊκές παραλίες, είναι αδύνατον κανείς να μπορέσει να αγναντέψει τη θάλασσα, να χορτάσει τους αντικατοπτρισμούς του φωτός στην επιφάνειά της. Φεύγετε, λοιπόν, όσο μπορείτε σε νησάκια και ψάξ΄τε τις αληθινές παραλίες να φχαριστηθείτε το μπάνιο σας. Στην Αθήνα οι παραλίες είναι μια μετάλλαξη των αληθινών παραλιών, φέρνουν κάτι από Τσέρνομπιλ...

Τελειώνω με ένα καταπληκτικό τραγούδι του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Γενικά ο Χατζηγιάννης δεν είναι ένας τραγουδιστής που προτιμώ, αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι είναι καταπληκτικό (όπως και επιλεγμένα, λίγα ακόμη δικά του, οφείλω να παραδεχθώ):

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...