Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης

Θα ήθελα να τονιστεί, εν όψει της αυριανής επετείου, πως ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν είναι ήρωας, όπως πολλοί τον θεωρούν. Ήρωας δεν γίνεσαι από τον τρόπο που πεθαίνεις, αλλά από τον τρόπο που ζεις.

Ήρωες υπάρχουν παντού γύρω μας και πεθαίνουν λίγο λίγο κάθε μέρα, μα την επόμενη ξανανασταίνοναται. Το μαρτύριό τους δεν τελειώνει ποτέ, ωσάν μικροί Προμηθείς υποφέρουν ασταμάτητα. Προσπαθούν να καταφέρουν κάτι καλύτερο, να σώσουν κάποιον, αλλά κανείς δεν τους χρήζει ήρωες, κανείς δε βγαίνει στους δρόμους εις μνήμην τους.

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έχει υπερεκτημηθεί. Ήταν ένας νέος που απλώς έτυχε να βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του.

Η δολοφονία του, όμως, έχει συμβολική αξία. Η κρατική εξουσία έχει τα μέσα, αλλά και τον τρόπο να "στρέψει το όπλο" εναντίων των πολιτών και αν επιθυμεί να τους "δολοφονήσει". Το υποτιθέμενο "παραλήρημα" του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου την ώρα της δολοφονίας, δεν ήταν τίποτα άλλο από συνειδητή κατάχρηση της τεράστιας δύναμης που έχει στα χέρια του: της δύναμης να αφαιρέσει ζωές.

Έμπρακτα αποδείχθηκε πως συχνά εκείνοι που "κρατούν τα όπλα" είναι ανίκανοι για το ρόλο που έχουν αναλάβει, διότι δεν μπορούν να ελέγξουν τη δύναμη που διαθέτουν, μια δύναμη που αδίκως τους αποδίδεται, μια δύναμη που δεν θα΄πρεπε να έχουν. Έτυχε το θύμα να είναι ένα παιδί. Έτυχε να είναι θύμα εν ψυχρώ δολοφονίας. Αλλά πόσες ψυχολογικές, έστω, "δολοφονίες" γίνονται καθημερινά από τους φορείς της εξουσίας; Και εκεί το αίμα δεν φαίνεται, το έγκλημα δεν είναι ξεκάθαρο.

Ο Γρηγορόπουλος δεν είναι ήρωας. Είναι ένα παιδί που δολοφονήθηκε από αστυνομικό. Είναι η κορφή σε ένα παγόβουνο που πρέπει να μπορέσουμε να δούμε και να κατανοήσουμε, πριν συγκρουστούμε μαζί του ανύποπτοι και βυθιστούμε μια για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας, πριν γίνουμε μάζα μέσα στη μάζα.

Βέβαια, και οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι και συχνά δολοφονούνται εν ώρα υπηρεσίας, προσπαθώντας να υπηρετήσουν το καθήκον τους. Δεν είναι "οι κακοί αστυνομικοί", τα "γουρούνια", οι "δολοφόνοι". Το μόνο που κάνουν είναι να εκτελούν εντολές. Πιόνια είναι, φυσικά με την έστω και σιωπηρή συγκατάθεσή τους. Επικίνδυνα, συχνά, πιόνια. Το θέμα είναι, γιατί δέχονται να εκτελούν άκριτα οποιεσδήποτε κρατικές εντολές και ποιος τους δίνει τις εντολές...

Τελειώνοντας, θα σημειώσω, πως οι ποινές των αστυνομικών ήταν μεγαλύτερες απ' ότι θα μπορούσαν να είναι. Το δικαστήριο υπέκυψε στην λαϊκή βούληση. Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται. Σύμφωνα με το υπάρχον δίκαιο, ο υπερασπιστής δικηγόρος των αστυνομικών θα μπορούσε να τους είχε γλιτώσει με μικρότερες ποινές. Αυτό τι σας λέει;

Επιμέλεια: Μαρία