Κρατάς στα χέρια σου ένα νόμισμα. Το πετάς στον αέρα και περιμένεις να προσγειωθεί στο χέρι σου με μια από τις δυό του όψεις: κορώνα ή γράμματα. Όμως, όσο το νόμισμα βρίσκεται στον αέρα, πριν αφήσεις την τύχη να καθορίσει το αποτέλεσμα, εσύ μέσα σου έχεις πάρει την απόφαση, έχεις διαλέξει ποια από τις δυο πλευρές θέλεις...

Αυτό το blog το διαχειρίζονται δύο άτομα διαφορετικά μεταξύ τους: η Μαρία και η Μίνα. Η Μαρία διαλέγει κορώνα, η Μίνα γράμματα. Και αυτό το blog είναι μια οντότητα που δημιουργείται από τη συνένωση των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος, του πιο ανεκτίμητου νομίσματος, της ζωής.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

....ΑΠ' ΤΗΝ ΕΔΕΜ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ....







 ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ 
(μια ταινία του Παντελή Βούλγαρη, παραγωγής 1998)







Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα τελικά. Όχι δεν νομίζω πως ανακάλυψα την πενικιλίνη, απλώς υπάρχουν στιγμές που το συνειδητοποιώ πιο πολύ από ποτέ.


Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρευρεθώ στον ίδιο χώρο με τον Παντελή Βούλγαρη, να τον ακούσω και να τον γνωρίσω προσωπικά.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω τρεις διαφορετικές ιστορίες του. Τρεις διαδοχικές ανθρώπινες εμπειρίες και τελικά το συναίσθημα, για μένα, ήταν ένα.. Μια βαθιά θλίψη για την ανθρώπινη φύση.
Στην ταινία «Όλα είναι δρόμος», στην εξαιρετική ταινία αυτή του κ. Βούλγαρη, παραγωγής του 1998, πραγματεύεται το θέμα του ανθρώπινου πόνου. Του πόνου σε τρία διαφορετικά επίπεδα, στο πατρικό, στο ερωτικό, στο κοινωνικό/πολιτισμικό.
Στο πρώτο επεισόδιο της ταινία αναδεικνύεται ο ρόλος ενός πατέρα, ο οποίος δεν είδε ποτέ τι κουβαλούσε ο γιός του μέσα του, τι ήταν αυτό το οποίο τον ώθησε στην αυτοκτονία. Πλέον απλώς τον ακούει και τον φαντάζεται. Δεν θα είναι ποτέ, όμως, πια εκεί για να τον δει.
Στο δεύτερο ένας φύλακας στο δέλτα του Έβρου -ο αγαπημένος μου Θανάσης Βέγγος, ο οποίος θα είναι πάντα κοντά μας- προσπαθεί να καταλάβει την ασυνειδησία των ανθρώπων, την αναισθησία τους. Θα μπορούσε να είχε «γλιτώσει» από όλα αυτά που βλέπει καθημερινά, ωστόσο δεν το έκανε. Έμεινε εκεί και έδωσε στα γεγονότα το τέλος που τους πρέπουν.
Στο τρίτο ένας άντρας που δεν εκτίμησε ποτέ την οικογένεια πο δημιούργησε, παρά μόνο όταν έμεινε μόνος. Δεν το άντεξε. Φάνηκε αδύναμος να ξανακερδίσει τα χαμένα και πνίγεται στις αδυναμίες του.
Δεν έχω σκοπό να περιγράψω την υπόθεση, απλά να καταδείξω τρεις προσωπικότητες: τον αδιάφορο «πολεμιστή», τον ευσυνείδητο Άνθρωπο και τον αδύναμο «εγωιστή». Τόσο αντίθετοι χαρακτήρες (και συνάμα τόσο ίδιοι). Και όμως, όλοι έχουμε κάτι από αυτούς.
Για αυτό είμαστε παράξενα πλάσματα. Ξέρουμε να πονάμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Και να το ξεπερνάμε. Όμως κάποιες φορές τα σημάδια είναι τόσο βαθιά που τελικά δεν σβήνουν ποτέ..
Όλα αυτά τα αποτυπώνει η τέχνη. «…είναι μια δημοκρατική αγκαλιά… για μένα δεν είναι στρατευμένη…», τόνισε ο κ. Βούλγαρης. Και είχε δίκιο. Η τέχνη με δημοκρατικές διαδικασίες αγκαλιάζει και περιλαμβάνει σε διαφορετικά σημεία της κάθε ανθρώπινο χαρακτήρα, όχι μόνο αυτούς που κάποιοι θέλουν. Όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε και να αναβιώσουμε καταστάσεις μέσα από την τέχνη. Πιο ειδικά από την τέχνη του κινηματογράφου, γιατί συνδυάζει ήχο, εικόνα, κίνηση, διάλογο συναίσθημα.
Δεν έχω σκοπό να συγκινήσω ή να συγκινηθώ. Μόνο να προβληματίσω γύρω από τον σύγχρονο αλλοτριωμένο άνθρωπο. Ακούω πολλούς να συμφωνούν με αυτά που ακούνε και όμως να μην τα εφαρμόζουν. Και η υποκρισία με τσαντίζει πιο πολύ από όλα. Γι’ αυτό χαίρομαι να γνωρίζω ανθρώπους αυθεντικούς, δημιουργικούς και παθιασμένους, όπως ο κ. Βούλγαρης.

«Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα θα αντέξω
να τρικλίζω εκεί έξω
ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος...»
(Τρύπες, στίχοι του Γ. Αγγελάκα)
επιμέλεια: Μίνα

ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ... ΓΙΑΤΙ ΕΙΠΑΜΕ... Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΩΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ...



Όλα είναι δρόμος. Απ’ την Εδέμ, στο πουθενά, και πάλι στην Εδέμ. Μες τις περίπλοκες κοινωνικές και προσωπικές καταστάσεις που ζει ο καθένας, είναι καλό να υπάρχουν μικρές Εδέμ, μικρές οάσεις. Αλλά όλα είναι δρόμος. Όλα είναι ρευστά, αλληλοδιαδεχόμενα.
Μία από τις δικές μου Εδέμ για σήμερα, ήταν η γνωριμία με τον Παντελή Βούλγαρη.
Επιτέλους! Ένα αυθεντικό ταλέντο. Ένας άνθρωπος με χάρισμα και την ικανότητα να το εκμεταλλεύεται. Ένας εβδομηντάρης με όρεξη νέου ατόμου για ζωή, για εμπειρίες.
Η συνάντηση με τον Παντελή Βούλγαρη, νομίζω ότι είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω. Όμορφος άνθρωπος. Αυθεντικά όμορφος. Όχι μόνο καλός στη δουλειά του, στην τέχνη του, αλλά και άριστος στη συμπεριφορά του, επικοινωνιακός, χαμογελαστός, δεκτικός. Εξέπεμπε μια θετική ενέργεια. Διηγούταν ιστορίες για φίλους του σπουδαίους μουσικούς, ηθοποιούς, διανοούμενους με μετριοπάθεια, με μία αγάπη για αυτούς, όχι με μια πρόθεση επίδειξης του εγώ του.
Ο Παντελής Βούλγαρης είναι κάποιος που εξορίστηκε για τις ιδέες του, αλλά σκηνοθέτησε μια ταινία για τον εμφύλιο πόλεμο, κρατώντας μια ουδέτερη στάση. Κάποιος που ενοχλείται από επιθετικές ερωτήσεις που του απευθύνουν, αλλά απαντά με ευγένεια. Κάποιος που συνεργάζεται με τον Χατζηδάκη, αλλά ακούει και Τάμτα. Και όλα αυτά γιατί μπορεί... Γιατί δε φοβάται να δοκιμαστεί. Γιατί, προφανώς, παρά την ανασφάλεια του δημιουργού, που ταλανίζει όλους τους ανθρώπους που εργάζονται στον χώρο του θεάματος, έχει μια ισχυρή προσωπικότητα και δε φοβάται να την τσαλακώσει.
Δεν είναι ήρωας, γιατί ήρωες δεν υπάρχουν. Είναι ένας άνθρωπος που αξίζει, και δείχνει την αξία του στους άλλους, γιατί, ως γνωστόν, όταν κάτι οι υπόλοιποι δεν το ξέρουν, ουσιαστικά, δεν υπάρχει. Μάλιστα, όχι απλά δείχνει την αξία του, αλλά τη δείχνει και με το παραπάνω.
Ένα πράγμα που είπε, με καθήλωσε. Είπε ότι είναι βασικός παράγοντας δημιουργίας η παρατήρηση της καθημερινής ζωής και η άντληση ερεθισμάτων απ’ αυτήν. Εγώ πάντοτε παρατηρούσα ότι έβρισκα γύρω μου, αποσβολωνόμουν, μου λέγανε «κλείσε παιδί μου το στόμα σου, θα μπει καμιά μύγα». Ρουφούσα, ρουφούσα, ρουφούσα και ύστερα, ερχόταν κάποια στιγμή, που όλα αυτά τα βιώματα αποδεικνύονταν ανεκτίμητες εμπειρίες. Μακάρι, –εύχομαι- να τα διοχετεύσω όλα αυτά κάπου μια μέρα και να υπάρξει ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα.
Τον Βούλγαρη, τον παραδέχτηκα, πολλές φορές, σε όσα έλεγε, βρήκα κοινά σημεία μαζί του. Για εμένα ήταν ένας άνθρωπος που άσκησε επιρροή πάνω μου. Μπορεί, στην ιδιωτική του ζωή να' ναι ο χειρότερος. Μπορεί, αν τον γνώριζα προσωπικά, να μην τον συμπαθούσα καθόλου. Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είναι υπέροχο συναίσθημα να νιώθεις πως κάποιος έχει τη δύναμη να σε μαγέψει, να χαράξει άλλο ένα γράμμα στην ιστορία της ζωής σου, ακόμα και αν άκουσες από το στόμα του μόνο μια λέξη.
επιμέλεια: Μαρία

3 σχόλια:

babis k είπε...

Σε ολα δεν υπαρχουν παντα πρεπει κ γιατι!ειναι η ανθρωπινη φυση τετοια που μπορει καποια στιγμη να θεσει δικους της νομους κ ορια..η υποκουλτουρα ειναι προιον της κοινωνιας μας αλλα εχει κ αυτη συναισθηματικο υποβαθρο..γεννιεται απο μας κ καταληγει σε μας...για μενα που εχω ζησει παρομοιους ανθρωπους κ καταστασεις η ερμηνεια του Αρμενη ειναι εντυπωσιακη,αληθινη

Unknown είπε...

Πάαααρα πολύ ωραία και τα δύο άρθρα σας, με συγκινήσατε και οι δύο σας. Χαίρομαι που σας δίνετε η ευκαιρία να γνωρίζετε ανθρώπους σαν τον Παντελή Βούλγαρη γιατί πιστεύω ότι αποτελεί στολίδι του πολιτισμού μας. Σας εύχομαι να μαγεύεστε και να συγκινήστε και στην υπόλοιπη ζωή σας από τέτοιους ανθρώπους.

κορωναγραμματα είπε...

σας ευχαριστούμε παρα πολύ και τους δύο:)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...