Κρατάς στα χέρια σου ένα νόμισμα. Το πετάς στον αέρα και περιμένεις να προσγειωθεί στο χέρι σου με μια από τις δυό του όψεις: κορώνα ή γράμματα. Όμως, όσο το νόμισμα βρίσκεται στον αέρα, πριν αφήσεις την τύχη να καθορίσει το αποτέλεσμα, εσύ μέσα σου έχεις πάρει την απόφαση, έχεις διαλέξει ποια από τις δυο πλευρές θέλεις...

Αυτό το blog το διαχειρίζονται δύο άτομα διαφορετικά μεταξύ τους: η Μαρία και η Μίνα. Η Μαρία διαλέγει κορώνα, η Μίνα γράμματα. Και αυτό το blog είναι μια οντότητα που δημιουργείται από τη συνένωση των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος, του πιο ανεκτίμητου νομίσματος, της ζωής.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Πρωτομαγιά: Το κόκκινο του αγώνα... Το κόκκινο της άνοιξης... και ο Ρίτσος...


Πρωτομαγιά:  Το κόκκινο του αγώνα...
Το κόκκινο της άνοιξης...  και ο Ρίτσος...

Σήμερα πρώτη Μαΐου για πολλούς γιορτάζεται η μέρα της εργατικής τάξης. Για μένα είναι διπλή γιορτή…
Μάιος 1886. Σικάγο. Αιματοβαμμένες απεργιακές κινητοποιήσεις. Κινητοποιήσεις σε μια κοινωνία που το κεφάλαιο βίαζε την ανθρώπινη προσωπικότητα και η μηχανή αντικαθιστούσε τις ανάγκες. 80.000 άνθρωποι. 400.000 σε όλες τις ΗΠΑ. 1 αίτημα. «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο». 

Μάιος 1892. Ελλάδα. Η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στη χώρα μας. 

Πολλά χρόνια αγώνων αργότερα… 





1936. Δυνάμεις εναντίον Θεσσαλονικιών καπνεργατών. 12 νεκροί. 300 τραυματίες. 

1944. Εκτέλεση 200 κουμουνιστών αγωνιστών. 200 ατόμων που πάλευαν, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων για μένα, για τα αυτονόητα και τα δίκαια ιδανικά. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ τα λόγια ενός φίλου: «Διότι το αίτημα που χαρακτηρίζουμε δίκαιο, δεν είναι δίκαιο σε μία κοινωνία που η ιδεολογία της είναι η ευημερία των λίγων ανεξαρτήτως του κόστους»...

Σήμερα. Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια και αγώνες, σήμερα Πρωτομαγιά (και Κυριακή) το κεφάλαιο ακόμη αρνείται να δεχτεί τα δικαιώματα του εργαζομένου. Σήμερα πολλοί, εξ ανάγκης (και εξ αναγκασμού) δουλεύουν. Μαζί τους κι εγώ....
 
«Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τό τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι;» (Γ. Ρίτσος, Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος).

Όπως είπα, σήμερα για μένα είναι διπλή γιορτή. Μπήκε ο Μάιος. Ο βασικός μήνας της άνοιξης. Και αυτό με γεμίζει αισιοδοξία. Ο ήλιος θα είναι πιο δυνατός από ‘δω και πέρα. Δύσκολα θα μπορέσω να του αντισταθώ. Θέλω βόλτες, εκδρομές, θάλασσα. Δεν ξέρω αν ισχύσει και για ‘σας… Αλλά εμένα μου μυρίζει άνοιξη...
 
«Σωπαίνουμε κι ἀκοῦμε μὲς στὸ γαλάζιο βράδι τὴν ἀνάσα τῆς θάλασσας καθὼς τὸ στῆθος κοριτσιοῦ εὐτυχισμένου ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ χωρέσει τὴν εὐτυχία του» (Γ. Ρίτσος, Ἐαρινὴ Συμφωνία ΧVI).

Δεν μπορώ παρά να μοιραστώ το αγαπημένο μου τραγούδι μαζί σας. Το μόνο τραγούδι που με συγκινεί τόσο. Για τον υπέροχο στίχο του… Και τη μουσική του...

αφιερωμένο σε όσους κατέβηκαν στις πορείες...
σε όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται... 

επιμέλεια: Μίνα

2 σχόλια:

3-point είπε...

Πολύ ωραίο άρθρο, μου βγάζει συναίσθημα και όταν κάποιος καταφέρνει με το γραπτό του να βγάλει συναίσθημα έχει κάνει μεγάλη μαγκιά! Συνέχισε έτσι!

κορωναγραμματα είπε...

se efxaristw polu:) tha prospathisw^^

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...